Εγκυμοσύνη....
Για πολλές γυναίκες μία ιδιαίτερα ευχάριστη κατάσταση, για άλλες μία δύσκολη ή αδύνατη κατάσταση κ για άλλες ένας μεγάλος φόβος...Είμαστε όλες γυναίκες κ όλες γεννημένες να γινουμε μητέρες...αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, ούτε πάντα εφικτό...Δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με την απώλεια, δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με την αποτυχία, δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με τους γύρω σου, με τις απαιτήσεις, την ντροπή, τα βλέμματα...Δεν είναι εύκολο να απολογήσε, ούτε να σε λυπούνται...Κ το δυσκολότερο είναι να μετατρέπεις τα θέλω σου σε φόβο..την ευτυχία σε δυστυχία, τα θέλω σε δεν θέλω...να χάνεις την πίστη σου...να πάψεις να προσπαθεις...Να μετατρέπεται σε εφιάλτης το μεγαλύτερό σου όνειρο..
'Αλλες γυναίκες βιώνουν αποβολές...απώλειες ξανά κ ξανα...Κάποια στιγμή...δε νιώθεις κάτι, χάνεται ο πόνος, το κλάμα, η αναμονή...περιμένεις απλά την εξέλιξη, δεν χαίρεσαι...δεν τολμάς να χαρείς, δεν αφήνεσαι να αιστανθείς...δεν επιτρέπεις να δεχτείς οτιδήποτε θετικό...φοβάσαι..νιώθεις άρρωστη κ υπεύθυνη για την κάθεμία απώλεια...είτε ξέρεις το γιατί είτε όχι...κατηγορείς τον εαυτό σου...κ αναρωτιέσαι γιατί;;;Μήπως δεν μου αξίζει;;Μήπως είμαι κακός άνθρωπος, μήπως τιμωρούμε;;μήπως είμαι ανικανη;;Κ κανείς δεν καταλαβαίνει κ δε νοιάζεται για το πως νιώθεις εσύ...όχι πάντα..αλλά περιμένουν να εξηγήσεις, να απολογηθείς, σε κρίνουν αν φοβάσαι, αν το αρνήσε, αν κουραστείς, κ αν προσπαθείς, πάλι σε κρίνουν...
Άλλες γυναίκες...δε μπορούν...Προσπαθούν, αγωνίζονται, ελπίζουν...κ δεν γίνεται τίποτα..Θυμός, αδικία, φόβος, μοναξιά, αγωνία, κ όλοι να σου λένε συνέχισε κ θα γίνει...κ να εξετάσεις κ να προσπάθειες, κ να μοναξιά...μα κανείς δεν καταλαβαίνει;;Δεν αντέχετε να σε ψάχνουν, να χρειάζεται κάποιος να φταίει...να περιμένουν όλοι κάθε μήνα να ακούσουν κάτι..
Ανασφάλειες κ φοβίες, μοναξιά, άγχος...αναπόφευκτα συναισθήματα...όμως υπάρχει μία ελπίδα...Να εκτιμήσουμε μόνες μας τον εαυτό μας...πίσω από τα άδικα βλέμματα, την ντροπή κ τον φόβο..υπάρχει ένα θέλω, ένα όνειρο...μία ελπίδα...αρκεί να μην το αφήσουμε να ξεχαστεί, να σβήσει...αρκεί...να τολμήσουμε όσα για άλλες είναι δεδομένα...να σηκωθούμε όσες φορές κ αν πέσουμε, κ αν πονέσουμε...κ έχουμε αυτήν τη δύναμη όλοι οι άνθρωποι...κ κάποτε μπορεί να έρθει...κ χρειάζεται τότε να είμαστε καλά για να το χαρούμε...Καλό βράδυ με πολλή αγάπη σε όλες τις δυνατές γυναίκες της ομάδας...!!!
Για πολλές γυναίκες μία ιδιαίτερα ευχάριστη κατάσταση, για άλλες μία δύσκολη ή αδύνατη κατάσταση κ για άλλες ένας μεγάλος φόβος...Είμαστε όλες γυναίκες κ όλες γεννημένες να γινουμε μητέρες...αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, ούτε πάντα εφικτό...Δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με την απώλεια, δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με την αποτυχία, δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με τους γύρω σου, με τις απαιτήσεις, την ντροπή, τα βλέμματα...Δεν είναι εύκολο να απολογήσε, ούτε να σε λυπούνται...Κ το δυσκολότερο είναι να μετατρέπεις τα θέλω σου σε φόβο..την ευτυχία σε δυστυχία, τα θέλω σε δεν θέλω...να χάνεις την πίστη σου...να πάψεις να προσπαθεις...Να μετατρέπεται σε εφιάλτης το μεγαλύτερό σου όνειρο..
'Αλλες γυναίκες βιώνουν αποβολές...απώλειες ξανά κ ξανα...Κάποια στιγμή...δε νιώθεις κάτι, χάνεται ο πόνος, το κλάμα, η αναμονή...περιμένεις απλά την εξέλιξη, δεν χαίρεσαι...δεν τολμάς να χαρείς, δεν αφήνεσαι να αιστανθείς...δεν επιτρέπεις να δεχτείς οτιδήποτε θετικό...φοβάσαι..νιώθεις άρρωστη κ υπεύθυνη για την κάθεμία απώλεια...είτε ξέρεις το γιατί είτε όχι...κατηγορείς τον εαυτό σου...κ αναρωτιέσαι γιατί;;;Μήπως δεν μου αξίζει;;Μήπως είμαι κακός άνθρωπος, μήπως τιμωρούμε;;μήπως είμαι ανικανη;;Κ κανείς δεν καταλαβαίνει κ δε νοιάζεται για το πως νιώθεις εσύ...όχι πάντα..αλλά περιμένουν να εξηγήσεις, να απολογηθείς, σε κρίνουν αν φοβάσαι, αν το αρνήσε, αν κουραστείς, κ αν προσπαθείς, πάλι σε κρίνουν...
Άλλες γυναίκες...δε μπορούν...Προσπαθούν, αγωνίζονται, ελπίζουν...κ δεν γίνεται τίποτα..Θυμός, αδικία, φόβος, μοναξιά, αγωνία, κ όλοι να σου λένε συνέχισε κ θα γίνει...κ να εξετάσεις κ να προσπάθειες, κ να μοναξιά...μα κανείς δεν καταλαβαίνει;;Δεν αντέχετε να σε ψάχνουν, να χρειάζεται κάποιος να φταίει...να περιμένουν όλοι κάθε μήνα να ακούσουν κάτι..
Ανασφάλειες κ φοβίες, μοναξιά, άγχος...αναπόφευκτα συναισθήματα...όμως υπάρχει μία ελπίδα...Να εκτιμήσουμε μόνες μας τον εαυτό μας...πίσω από τα άδικα βλέμματα, την ντροπή κ τον φόβο..υπάρχει ένα θέλω, ένα όνειρο...μία ελπίδα...αρκεί να μην το αφήσουμε να ξεχαστεί, να σβήσει...αρκεί...να τολμήσουμε όσα για άλλες είναι δεδομένα...να σηκωθούμε όσες φορές κ αν πέσουμε, κ αν πονέσουμε...κ έχουμε αυτήν τη δύναμη όλοι οι άνθρωποι...κ κάποτε μπορεί να έρθει...κ χρειάζεται τότε να είμαστε καλά για να το χαρούμε...Καλό βράδυ με πολλή αγάπη σε όλες τις δυνατές γυναίκες της ομάδας...!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου