ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΜΜΟΝΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΝ ΤΟ ΜΥΑΛΟ!!!

    Είμαι η Γιώτα...κ κάποια στιγμή της ζωής μου ...ένιωσα να χάνω τον έλεγχο...Μέχρι τότε τα είχα όλα...ή νόμιζα ότι τα είχα...Είχα την σχέση μου, τις σπουδές μου, μια δουλειά, την οικογένειά μου...Κ τότε πώς;;...γιατί;;...Γιατί δεν μπορούσα να αφεθώ;;Να νιώσω;;Τι φοβόμουν;;Αλλά ας πάρω καλύτερα τα  πράγματα από την αρχή......

      Η καρδιά μου σταμάτησε, όταν μία μέρα, τελείως ξαφνικά, πηγαίνοντας για την δουλειά μου...ήθελα να γυρίσω στο σπίτι..Νόμιζα ότι θα πάθω κάτι πολύ κακό κ πως κανείς δεν θα μπορούσε να με  βοηθήσει...Γύρισα πίσω κλαίγοντας...Αυτό ήταν..Είχε ξεκινήσει...'Ενας συνεχείς αγώνας  επιβίωσης...Κάθε μέρα ήταν μια αρχή χωρίς τέλος...κ όμως τα κατάφερα κ πήγαινα στην δουλειά, στο πανεπιστήμιο, κ συχνά γυρνούσα πίσω....κ ξανά...πάλι μπροστά.....

    Έπειτα χώρισα με την σχέση μου...Δεν άντεχα όμως την μοναξιά...!!!Ποιος την αντέχει άλλωστε;;;Δεν ήθελα να μείνω μόνη....κ δεν είχα φταίξει σε τίποτε΄΄΄Νόμιζα ότι θα τρελαθώ...Νόμιζα ότι θα πρόδιδα κ εγώ η ίδια τον εαυτό μου...Γιατί;;'Εκανα τα πάντα για την ευτυχία των άλλων....Γιατί να πάρω πίσω αυτό ως αντάλλαγμα;;;Ποτέ δεν κατάφερα να αποχωριστώ αυτό το "ΓΙΑΤΊ";;;Την  "ΑΔΙΚΙΑ"....που με έπνιγε...'Ετσι τιμωρούσα καθημερινά τον εαυτό μου..., πιστεύοντας ότι είμαι τρελή...ότι θα ακούσω φωνές.....ή ότι θα δω σκιές......Κ ούτε το ένα έγινε...ούτε το άλλο...Εγώ όμως ακόμη φοβόμουν.....

     Κ ήρθε η μέρα που ξαναερωτεύθηκα...Ο κόσμος μου όλος είχε γεμίσει...με χρώματα...χαρά κ ευτυχία...Τέτοιος έρωτας...ούτε στα όνειρα μου...¨΄Ολα πήγαιναν "ΤΈΛΕΙΑ"......Ταξίδευα  κ πάλι...σπούδαζα...δούλευα...αλλά δεν είχα αφεθεί...κ πάλι...Υπήρχαν στιγμές που μία σκέψη εξουσίαζε το μυαλό μου....."θα του κάνω κακό"....Τι σκέψη ήταν αυτή που με πλημμύριζε;;; Δεν μπορεί...δεν θα μπορούσε να ήτανε δική μου...Είχα τρελαθεί;;;ή μήπως είχα πιστέψει ότι δεν το άξιζα όλο αυτό;;ότι ήταν καλύτερα να φύγει...πριν πληγωθώ κ πάλι;;;Κι όμως μέρα με την μέρα...άρχισα να βλέπω...ότι θα είναι εκεί δίπλα μου κ θα με στηρίζει...ο,τι κ να γίνει....κ έτσι...σιγά-σιγά οι σκέψεις μου έγιναν παρελθόν.......

    Κ πέρασαν τα χρόνια.... κ έδινα μα κ έπαιρνα...πολλή "ΑΓΆΠΗ"....κ όμως προδόθηκα κ πάλι...από ανθρώπους που είχα σταθεί πλαι τους...Τους είχα βοηθήσει...Τους έβαλα πάνω από εμένα ...από τους φόβους μου..τα θέλω μου...Εκείνοι όμως μου θύμισαν πως δεν έπρεπε να αφεθώ...κ πάλι άρχισα να σκέφτομαι ότι θα τρελαθω... ότι θα 'επρεπε να αρχίσω κ πάλι να φοβάμαι....Κοίταζα το παράθυρό μου κ πίστευα ότι θα έρθει κάποιος να μου κάνει κακό....Έμπαινα στο αυτοκίνητο μου κ νόμιζα ότι θα εμφανισθεί κάποιος δίπλα μου...Γιατί;;;Είχα τρελαθεί;;;Δεν ήθελα να φάω....να σηκωθώ από το κρεβάτι...να πάω στην δουλειά...να ταξιδέψω....να "ΖΉΣΩ".....

    Κ όμως δεν είχα τρελαθεί ...ήταν οι σκέψεις μου που δεν άντεχαν άλλο την αδικία...την αχαριστία....κ ούτε μπορούσαν να θυμώσουν...γιατί εγώ δεν θύμωνα "ΠΌΤΕ"...Κ πάλι αγωνίστηκα κ πάλι σηκώθηκα,,,Μα πόσες φορές ακόμη θα μου συμβεί;;;Πως θα κάνω οικογένεια;;;Πώς θα ζήσω όταν όλοι με θεωρούν κουραστική κ με απορρίπτουν;;;Κανείς δεν κατάλαβε πως το μόνο που ήθελα τελικά από την αρχή ήτανε....λίγο να με αγαπούν κ λίγο να με πιστεύουν;;;

     Η ζωή μου ήταν πλέον ένα "χρυσό κλουβί".....Το δικό μου κλουβί...Εκεί χωρούσα μόνον "ΕΓΏ"...Κανείς δεν μπορούσε να με πληγώσει...Η πόρτα είχε κλείσει....ΡΟΥΤΙΝΑ...ΜΕΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΡΙΣΚΟ....Όλα  στην θέση τους κ όλα σε τάξη,,,κ όλα μόνη μου...κ για εμένα!!!ΕΓΩΙΣΜΟΣ;;;Μπορεί να ξύπνησε μέσα μου κ αυτός ο άγνωστος μέχρι τότε εγωισμός...Γιατί τότε μέσα στο κλουβί έμαθα ότι δεν είχα τρελαθεί..απλώς πάσχω από

"|ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ".... Κ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΤΕ...Κ ΝΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΤΕ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΙΝΩ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΟΥ.....Κ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ...ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ...ΘΑ ΑΝΟΙΞΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ Κ ΘΑ ΠΕΤΑΞΩ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΦΤΕΡΑ...."