Στείλτε την ιστoρία σας στο mail:
eriserres.gous41@gmail.com
Γράψτε για ό,τι σας έχει απασχολήσει, για ό,τι σας εχει συμβεί κ το έχετε ξεπεράσει η θέλετε να το ξεπεράσετε...για ότι σας φοβίζει....για τις τραυματικές εμπειρίες σας...για τους πανικούς η τα άγχη σας.....για την θλίψη, τον πόνο, την αγάπη, τον θυμό.....ανοίξτε την ψυχή σας...γιατί σίγουρα δεν είστε μόνοι...κ όλοι μαζί μπορούμε να πετύχουμε περισσότερα....
Τα ονόματά σας κ τα mail σας δεν θα δημοσιευθούν ποτέ...!!!!
ΣΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ...ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...!!!!
Για εσένα...Γι αυτό που μου έμαθες να κάνω.....να δίνω την βοήθεια μου σε όποιον την χρειάζεται...χωρίς να ζητάω....χωρίς να περιμένω τίποτε....!!!
Εσύ είσαι η μαμά μου....ο πιο σπουδαίος κ μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο...Που δεν θα αφήσεις ποτέ το χέρι μου...ούτε κ εγώ το δικό σου...που με αγαπάς όταν σε πληγώνω....Που μου δίνεις την ζωή σου....Που χαμογελάς....όταν χαμογελάω....
Δεν ξέρω τι κατάφερα να σου δώσω εγώ.....όμως σε ευχαριστώ.....είσαι η πιο υπέροχη μανούλα του κόσμου....Σ' αγαπώ...όσο κανέναν άλλο....μετανιώνω για την κάθε στιγμή που βρίσκομαι μακρυά σου....Μα σε σκέφτομαι....κάθε μέρα...κάθε λεπτό....Κ είμαι εκεί....έστω κ από το τηλέφωνο...έστω κ με μια εικόνα...με μια ανάμνηση...Κ είμαι τυχερή....τόσο τυχερή που σε έχω....Κ σου ζητώ συγνώμη....για όλες τις φορές που σε έχω απογοητεύσει ή σε έχω κάνω να πονέσεις.... Είναι....που μέσα μου ήμουν....είμαι κ θα είμαι ένα μικρό παιδί...Που ονειρεύεται...που φαντάζεται...που πέφτει...που τρομάζει...που σε έχει ανάγκη........
Να του κρατάς το χέρι...κ έτσι απλά.....να προχωράμε μαζί......κ όπου μας βγάλει............!!!!!
Η ΔΕΚΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ....ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΑ...ΑΘΩΑ...ΓΛΥΚΕΙΑ!!!!
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ.....!!!!
Στην ζωή τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο.. κ όλοι στο τέλος πέρνουμε αυτό που αξίζουμε..! Οταν χώρισα πίστευα οτι τελείωσε η ζωή..οτι δεν θα ξανα ερωτευτώ..οτι δεν υπάρχουν άλλοι ανθρωποι γύρω μου..οτι εκείνος ήταν ο ένας κ μοναδικός.. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου..δεν ήθελα να δω κανέναν κ να κάνω τίποτα..κοιτούσα τις φωτογραφίες μας κ έλεγα γιατί?!..Πίστευα οτι τον αγαπούσα αληθινά..κ το ίδιο κ αυτός...τελικά κάναμε κ οι δυο λάθος... γιατί όταν αγαπάς με όλη την δύναμη της καρδιάς της ψυχής κ του μυαλού κάνεις τα πάντα για να είσαι με τον άλλον..δεν βάζεις πάνω απ αυτόν κανέναν..δεν υπολογίζεις τίποτα..δεν κάνεις λάθη..δεν λες ψέμματα..δεν τον προσβάλλεις..απλά κάνεις τα πάντα για να είναι ευτυχισμένος.... κ εμείς κάναμε λάθη σε αυτή την σχέση... ομως τελείωσε...κ έχει πολλές απαντήσεις στο Γιατι?!! ...
Κ εκεί που νόμιζα οτι δεν υπάρζει τίποτα ωραίο στην ζωη μου κ εχω ξενερώσει με τα πάντα απλά ..έτσι απλά έρχεται αυτός που δεν πίστευα ..ή μάλλον πίστευα αλλα δεν περίμενα ποτέ ότι θα έρθει..Δεν πίστευα οτι τα όνειρα βγαίνουν.... Με το που τον είδα ήταν σαν να τον ήξερα χρόνια...Απο την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε είμαστε μαζί κάθε μέρα.. Ο άνθρωπος με τον οποίο είμαι μαζί εδώ κ 13 μήνες..συζώ μαζί του τους τελευταίους 3 μήνες... κάθε μέρα μαζί του είναι γιορτή... με κάνει να νιώθω τέλεια..υπέροχα..φανταστικά..ανεπανάληπτα...γελάω πάρα πολύ μαζί του κάτι το οποίο δεν μου το είχε βγάλει κανένας....με ομορφαίνει όπως μου λένε οι φίλες μου...
Είμαι ευτυχισμένη μαζί του...όταν τον κοιτάω στα μάτια λεω ναι αυτός είναι..αυτός που είχα ονειρευτεί...αυτός που περίμενα...που πέρασα πολλά.. μέχρι να έρθει... Απλά δεν έχω λόγια γι αυτόν τον άνθρωπο...Μου λέει ότι είμαι η γυναίκα της ζωής του... κ ότι θέλει να κάνουμε μια κόρη για να έχει δύο σαν κ μένα μέσα στο σπίτι....!!!!!!!!!Δεν υπάρχει αυτό το συναίσθημα που νιώθω...δεν το έχω ξανά ζήσει.. κ μου έχει ξυπνήσει όλες τις αισθήσεις μου..συναισθήματα που δεν τα είχα ξανά ζήσει πιο πριν...
Είναι όλα μαζί όταν είμαστε μαζί... ΑΓΑΠΗ...ΕΡΩΤΑΣ...ΠΑΘΟΣ...ΤΡΕΛΑ...ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...δεν υπάρχει λογική... Κάθε μέρα γιορτάζουμε κ δεν περιμένουμε την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου για να γιορτάσουμε... εξάλλου η αγάπη βρίσκεται στα απλά ..στα καθημερινά ..στα μικροπράγματα... κ όχι σε μια γιορτή..για μια μέρα!!
Η ΕΝΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ....ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ Σ ΑΓΑΠΑΩ;;;ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΔΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΞΟΥΝ.....
Για τα ματάκια σου και τη ζεστή σου φωνή, για την κατανόηση και την καρδιά σου, για το γλυκό σου άγγιγμα και την δύναμη της αγάπης σου, για το χιούμορ σου και την αποφασιστικότητα σου..
Για την υπομονή σου..Γιατί είσαι ο μοναδικός άνθρωπος με τον οποίο θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου και ό,τι 'ερθει σε αυτήν...Τις λύπες μου και τις χαρές μου..
Γιατί όταν κοιμάμαι το ξέρω ότι μου λες το πόσο με αγαπάς και γιατί όταν ξυπνάω μου δίνεις δύναμη και λόγο ύπαρξης στη μέρα που έρχεται...
Η ΟΓΔΟΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΟΥ ΕΡΩΤΑ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ.....
Ξεκίνησε όταν ήμουνα παιδί....Αν και πέρασα ανέμελα και ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, είχα πάντα αυξημένη ευαισθησία με τους άλλους γύρω μου..Δεν άντεχα να βλέπω κανέναν να υποφέρει, να είναι δυστυχισμένος..η φοβισμένος..Ένιωθα ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει άδικος και στην πορεία έμαθα πως τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο...Σαν παιδιά συνήθως πιστέυουμαι ότι ο κοσμος μας ανήκει και πως έχουμε πολλα να ζήσουμε και να ονειρευτούμε...τί γινεται όμως αν κάτι δεν πάει καλά με την υγεία μας;;'Ενας παιδικός μου φίλος..που αρρώστησε από καρκίνο, στάθηκε η αφορμή να καταλάβω ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω την ευαισθησία μου ως προτέρημα για να βοηθάω τους άλλους...Εφόσον κατάφερα στα 15 μου να σταθώ δίπλα σε εκείνον κ να ξεπεράσουμε μαζί τους φόβους και τις αδυναμίες μας...τότε σίγουρα θα μπορούσα να το κάνω με οποιονδήποτε θα το είχε ανάγκη...Και να που κάπως έτσι ερωτεύθηκα για πρώτη φορά με το μεγαλύτερο μου όνειρο να "γίνω δηλαδή ψυχολόγος"...
Κ το όνειρο έγινε πραγματικότητα...
Την πρώτη φορά που κάθησα στο αμφιθέατρο κ κράτησα στα χέρια μου τα πρώτα μου βιβλία...Τίποτα δεν μπορούσε πλέον να μου σταθεί εμπόδιο...Ηρθε σιγά σιγα καΙ η πρώτη μου εθελοντική δουλειά στο ιπποκράτειο νοσοκομείο θεσσαλονίκης, όπου έζησα συγκλονιστικές στιγμές δίπλα στα παιδάκια που νοσηλευόταν εκεί από καρκινο...και δίπλα στους συγκλονιστικούς γονείς τους...που πραγματικά δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτούς τους ανθρώπους...Κανένα πανεπιστήμιο δεν μου έμαθε την αλήθεια για την αγάπη, για την συγνώμη, για το να μην σκύβεις το κεφάλι...ακόμη και όταν όλα καταρρέουν...Η δύναμη της ψυχής είναι ασύληπτη..Κ λυπάμαι που θα το βαρύνω...αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι την επόμενη μέρα που ένας πατέρας χάνει το παιδί του θα μπορούσε να μοιράζει παιχνίδια στα υπόλοιπα παιδιά...και να δίνει κουράγιο και ελπίδα σε γονείς και εθελοντές...Είμαι πολύ τυχερή που γνώρισα αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους και πραγματικά υποκλίνομαι στην δύναμη της καρδια τους.....΄
Γνώρισα επίσης ανθρώπους με το ίδιο όραμα..αλλά και ανθρώπους που τους ενδιέφερε μόνο το χρήμα και η επαγγελματική καταξίωση...Ίσως το δικό μου όνειρο να είναι πολύ ρομαντικό..και εκτός πραγματικότητας για πολλούς...για εμένα όμως είναι έρωτας και ο έρωτας χαρακτηρίζεται από τον ρομαντισμό και τον σεβασμό..Η ψυχολογία είναι λειτούργημα..και οι ψυχές των ανθρώπων δεν είναι παιχνίδι...Αυτός είναι ο δικός μου μεγάλος έρωτας...Και αυτόν γιορτάζω σήμερα και κάθε μέρα!!!
Ο έρωτας από την πρώτη ματιά είναι κάτι στο οποίο πολλοί δεν πιστεύουν..... Και αυτό μάλλον γιατί δεν έχουν ζήσει αυτό το συγκλονιστικό συναίσθημα που έζησα εγώ όταν πρωτοείδα τα μάτια σου από τον καθρέφτη (ξέρεις εσύ). Από τότε που σε γνώρισα ζω καθημερινά την σημερινή ημέρα (άγιου Βαλεντίνου).
Περάσαμε δύσκολες στιγμές και μπόρες μέχρι σήμερα αλλά θέλω να ξέρεις ότι ποτέ μου δεν φοβήθηκα, πoτέ μου δεν είπα ότι θα τα παρατήσω και ο λόγος ήσουν εσύ. Εσύ που με το χαμόγελό σου σταματούσες την καταιγίδα του μυαλού μου και έφερες την άνοιξη στην καρδιά μου.
Σε αγαπάω μωρό μου και όσο κουτό και να σου φαίνεται. Αυτές οι δυο οι λέξεις δεν θα μπορέσουν ποτέ να εκφράσουν αυτό που αισθάνομαι για εσένα. Εύχομαι με όλη την δύναμη της ψυχής μου αυτή η μέρα να είναι το εφαλτήριο μιας ακόμα πιο υπέροχης αγάπης.
Απλά........ Σ΄αγαπώ.
…WHEN LOVE STRIKES!!!
...είμαι ένας ομοφυλόφιλος κι εγώ λοιπόν σαν αμέτρητους άλλους που ζεί,αναπνέει,εργάζεται σκληρά μα πάνω απ’όλα είμαι άνθρωπος που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της κοινωνίας...Ίσως να διαφέρω πολύ από τους άλλους μιας κι αυτό που έχω επιλέξει,με τον τρόπο που το ζώ σε καμία περίπτωση δεν προσβάλω ή βλάπτω ούτε τον εαυτό μου,μα ούτε και τους γύρω μου...Η δική μου ιστορία δεν είναι βγαλμένη από παιδικό παραμύθι,ούτε από ρομαντική κομεντί της tv...Μην ξεχνάμε ότι όταν ‘ο έρωτας χτυπήσει την πόρτα μας’ τότε όλα ανατρέπονται μέσα μας,έξω,γύρω μας...
...Είχα την καθημερινότητά μου...Πολύ ενδιαφέρουσα κι ιδανική για άλλους,μα ήξερα μέσα μου πως έλειπε κάτι από τη ζωή μου...Κάτι που θα έδινε μεγαλύτερη αξία στα καθημερινά μου ‘βήματα’...Κάτι που θα μετέτρεπε τον ‘άνθρακά’ μου σε ‘χρυσάφι’ και επιτέλους θα μπορούσα να μοιραστώ τη ζωή μου κι ότι την περιβάλλει με αυτόν...Κάποια στιγμή λοιπόν ξεκίνησα να μιλάω με κάποιον στο facebook ο οποίος μετά από κάποιο διάστημα με προόριζε για ένα φίλο του χωρίς βέβαια να μου πεί το παραμικρό.Έπειτα από μερικές μέρες ο φίλος του μου έστειλε αίτημα φιλίας στο facebook κι εγώ τον δέχτηκα,μή γνωρίζοντάς τον...Δε μιλούσαμε συχνά μέχρι που βγήκαμε για καφέ εγώ κι οι 2 τους...Για αρχή,για τα τυπικά της γνωριμίας.Μετά φυσικά βγαίναμε και μόνοι μας,μιλούσαμε συχνά στο κινητό κι η έλξη που νιώσαμε στην αρχή ολοένα δυνάμωνε,καταλήγοντας σε σχέση.Μή δίνοντας σημασία στην όποια διαφορά ηλικίας (εγώ τον περνάω περίπου 10 χρόνια).Δέχτηκα να μπώ στην διαδικασία αυτή γιατί το έχω ξαναζήσει.Έχω δεί ωριμότητα κι έχω βρεί ολοκλήρωση ίσως πολύ παραπάνω από συνομήλικούς μου.Τον έβαλα στη ζωή μου χωρίς όρια κι όρους.Κι αυτός το ίδιο.Κατάργησα περίπου τη μισή μου ζωή αλλάζοντάς την για να μπορέσω να κάνω χώρο γι αυτόν και δεν το μετανιώνω.Το έκανα με μεγάλη μου ευχαρίστηση,γιατί εγώ μπορούσα!Είχα τη δύναμη να το κάνω.Εκείνος δεν ήταν έτοιμος.Όχι επειδή δεν μ’αγαπούσε,μα γιατί δεν ήξερε ακόμη τον τρόπο...Ή δεν είχε φάει ‘χαστούκια’ μέχρι τότε,χάνοντας κάποιον που αγαπούσε από ηλίθιο εγωισμό ή πείσμα.Έτσι λοιπόν κάναμε όσα κάνουν όλα τα ζευγάρια,ομοφυλόφιλα και μή,που αγαπιούνται...Κι η αγάπη δεν άργησε να έρθει,αλλά δυνάμωνε τόσο που νομίζω δεν χωρούσε πλέον στον πλανήτη...Κάθε μέρα βρισκόμασταν έστω και για λίγο.Και πάντα όταν τον αντίκρυζα ένιωθα τον ίδιο κόμπο στο λαιμό,την ταχυπαλμία.Και ένιωθα πως κάθε φορά γινόμουν ναυαγός μέσα σ’εκείνα τα 2 σμαράγδια της θάλασσας όταν με κοιτούσε.Στην αρχή με διεκδικούσε απίστευτα με κάθε μέσον.Μηνύματα,γλυκόλογα,συμπεριφορές...Ήθελε πολλές φορές να πάμε μια βόλτα έστω για 10 λεπτά σχολώντας από τη σχολή του το βράδυ πρίν πάει σπίτι.Κι εγώ φυσικά για εκείνον έκανα τα αδύνατα δυνατά κι εφικτά,εξασφαλίζοντάς του ασφάλεια,σιγουριά κι ηρεμία.Ο καιρός πέρασε.Είμαστε 1 χρόνο μαζί.
Μα κάτι άλλαξε μετά από ένα διάστημα.Εγώ σίγουρα όχι,ούτε αυτά που έκανα για εκείνον...Τον διεκδικούσα ακόμη και στον ύπνο μου,στα όνειρά μου...Έπλαθα κόσμους ολόκληρους για εμένα και εκείνον.Και τους προστάτευα σαν στρατιώτης στην πρώτη γραμμή πιστός στον όρκο του.Έδινα και δίνω τη ζωή μου για εκείνον για να μην πάθει εκείνος τίποτα απολύτως.Γιατί όπως παραπάνω ανέφερα εγώ έχω τη δύναμη να ξαναγεννηθώ απο τις στάχτες μου.Πέθανα πολλές φορές ή αν θέλετε σκότωσα κι ο ίδιος τον εαυτό μου μπαίνοντας σε καταστάσεις συναισθηματικής αυτοκτονίας.
Μα πάντα σηκωνόμουν και φώναζα ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ,ΟΡΘΙΟΣ ΠΑΛΙ.Παλεύοντας από τη μία το γεγονός πως ήξερα ότι ανήκα σε μια κοινωνία που κάποιοι με αποδέχονταν με μεγάλη χαρά κι ευχαρίστηση,μα κάποιοι άλλοι όμως ένιωθαν απέχθεια αν ήξεραν ποιός ή τί επέλεξα να είμαι,καταργώντας την ανθρώπινη υπόστασή μου...Κι από την άλλη να μάχομαι για συναισθηματική ολοκλήρωση,ζητώντας απλά ένα πράγμα,μην έχοντας απαιτήσεις από τους γύρω μου...Έναν σύντροφο να μου λέει καληνύχτα όταν κανείς δεν θα μου λέει και μιά καλημέρα όταν ο ήλιος θα χανόταν.Έναν ώμο,μια αγκαλιά.Όλα εκείνα που ξέρουμε όλοι πως δεν μπορείς να τα βρείς παρα μόνο σε έναν σύντροφο.
Τί άλλαξε...Ίσως φταίω εγώ και μόνον εγώ...Κι όλα αυτά που έδινα στον άνθρωπό μου...Είναι αυτό που λένε ‘έδεσε τον γάιδαρό του’ ίσως.Η διεκδίκηση από τη μεριά του αντικαταστάθηκε από μια αναποφάσιστη αδιαφορία,νεύρα με το παραμικρό,καυγάδες για ασήμαντα πράγματα,άσχημες εκφράσεις...Σε ποιόν?Σε μένα που σήκωνα όλους τους ‘σταυρούς’ του.Ήρθε μια περίοδος που μαλώναμε,διαφωνούσαμε συνέχεια.Με εξευτέλιζε με τη συμπεριφορά του μα εγώ είχα δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου...Θα έδινα ευκαιρείες μέχρι να στεγνώσω από αίμα...Χωρίζαμε όταν ο εγωισμός και τα νεύρα του χτυπούσαν κόκκινο.Άσχετα αν έφταιγε εκείνος.Κι ήταν η περίοδος που γνώρισα και πάλι τί πάει να πεί αξημέρωτα βράδια.Παρέα με τασάκι γεμάτο μέχρι πάνω βουνό αποτσίγαρα,αλκοόλ,μονοπάτια περιπλάνησης δύσβατα στο μυαλό που έκανε σενάρια για τα χειρότερα θρίλερ.Πόνος,κλάμα και το πρωί στη δουλειά μαύροι κύκλοι,ταλαιπωρία σε όλο το σώμα μου και στην ψυχή κι η διάθεση πιό κάτω από το πάτωμα.Πέρασα μέρες που όπως λέει ένα αγαπημένο τραγούδι ‘έσερνε άτσαλα το σώμα την ψηχή από την κουζίνα στο σαλόνι’...Με έκανε καχύποπτο με διάφορους τρόπους.Έτσι λοιπόν ενεργοποιήθηκε το ένστικτό μου πάλι.Αυτή η φωνή μέσα στο μυαλό μας που υπάρχει για να μας προειδοποιεί ακόμη και στο σκοτάδι.Δυστυχώς το ένστικτό μου πολύ σπάνια με προδίδει.Άρχισα να ψάχνω τα πράγματα πολύ,αφού εκείνος είχε ταράξει τα ήσυχα νερά μου.Αλλά το θέμα είναι πως αν πετάξεις μικρή πέτρα στα γαλήνια νερά θα δημιουργήσει ελαφριούς κυμματισμούς.Άν βομβαρδίζεις συνέχεια με τεράστιες πέτρες έχεις κίνδυνο να αναποδογυρίσει η βάρκα σου...Να πνιγείς.Ούτε αυτό έκανα.Από φόβο?Από αγάπη?Από όλα...Μπορούσα και μπορώ.Αλλά όχι.Προσπαθώ να ανακτήσω το χαμένο έδαφος,διατηρώντας παράλληλα τις ισοροπίες όσο μπορώ,προκαλώντας απίστευτα μεγάλο πόνο στον εαυτό μου.
Γυρνάω σπίτι κι όλα είναι εκεί.Οι εφιάλτες,ο πόνος,τα ναυάγιά μου...Πολλές φορές αποκοιμιέμαι με τα ρούχα περιμένοντας με το κινητό στο χέρι να έρθει μήνυμα...Άλλες φορές περπατώ με τα πόδια από τη δουλειά στο σπίτι μέσα στη βροχή μήπως η βροχή ξεπλύνει τον παλιό μου εαυτό και τον πόνο μου ή για να αισθανθώ καλύτερα που δεν είμαι ο μόνος που κλαίει...Δεν ξέρω τί τελικά θα γίνει...Έχω αρχίσει και κερδίζω έδαφος σε όλη αυτή την κατάσταση γιατί αν δεν το κάνω,τότε θα χάσω εγώ την όποια αξιοπρέπεια μου έχει μείνει κι εκείνος θα χάσει οριστικά εμένα...Γιατί θα πάψω να σέβομαι τον εαυτό μου κι εκείνον.Κι όλα αυτά συμβαίνουν για εκείνον εντελώς αθόρυβα όπως ακριβώς ζυμώνεται ένα ψωμί.Αλλά μέσα μου γκρεμίζονται τα πάντα,Άγγελοι και Δαίμονες,μέρα και νύχτα....
Όλα μέσα μου συγκρούονται και ακόμη και τώρα καταργώ για την αγάπη μου για εκείνον πολλά ‘θέλω’ μου και πτυχές της ζωής μου,διατηρώντας αναλλοίωτο τον χαρακτήρα μου.Ούτε εγώ ο ίδιος ξέρω πού βρίσκω τη δύναμη.Μάλλον στην αγάπη...Όλα ανατρέπονται λοιπόν when love strikes…Μην μιλάς ποτέ με σιγουριά ότι εσύ ποτέ δεν θα έκανες κάτι τέτοιο.Άν σου συμβεί πίστεψέ με...Τα πάντα μέσα σου θα τρελαθούν...Αλλά ξέρετε κάτι?Δεν μετανιώνω για τίποτα!!!Όχι γιατί μου αρέσει να υποφέρω!Αλλα γιατί η αληθινή αγάπη περνάει από πολλά αγκάθια κάποιες φορές μέχρι να ανθίσουν τα λουλούδια της και περνάει κι από χειμώνες μέχρι να σε ευχαριστήσει το καλοκαίρι της!!!
...αυτά από εμένα λοιπόν!Έναν ομοφυλόφιλο σαν όλους τους άλλους...Που κάποιοι θεωρούν τιποτένιο ή ανάξιο,ντροπή για την ‘καλοφτιαγμένη’ κι ‘ιδανική’ κοινωνία επειδή επέλεξα έναν διαφορετικό τρόπο ζωής από εκείνους...Μακάρι να άνοιγαν επιτέλους τα μάτια της ψυχής μας και να μιλούσαμε με βάση την καρδιά...Θα είχαμε αποφύγει πολλά δεινά...Γιατί κι οι ομοφυλόφιλοι έχουμε καρδιά,αισθήματα!Δεν είμαστε εξωγήινα όντα που απειλούμε την ειρήνη κι ‘ευταξία’ της ‘άρτιας κοινωνίας’...Είμαστε όλοι πάνω από όλα άνθρωποι...Όλοι μας...Έχουμε κι εμείς 2 χέρια,2 πόδια,2 μάτια...Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε!!!!OPEN YOUR HEART!NOT ONLY WHEN LOVE STRIKES…BUT ALWAYS!!!
Να είστε πάντα όλοι σας καλά κι υγιείς...Μείνετε άνθρωποι όπως ακριβώς πλαστήκατε...Αγάπη και σεβασμός...
Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΣΚΕΨΗ....ΜΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ???ΕΓΩ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ?????ΟΧΙ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ......ΜΠΑΑΑΑΑΑ ΛΑΘΟΣ ΔΙΑΒΑΣΑ......ΚΑΙ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ Σ ΑΚΟΥΩ ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΑΣ....ΤΟ ΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ ΘΕΣ ΚΙ ΕΣΥ ΟΣΟ ΕΓΩ....???ΚΑΙ ΞΑΝΑΑΠΑΝΤΑΩ ΝΑΙ ΠΟΛΥ....ΠΟΛΥ....ΠΟΛΥΥΥΥΥΥ.....
ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΡΕΞΩ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ΤΟ ΠΟΣΟ ΣΕ ΘΕΛΩ.....ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ Η ΒΕΡΑ ΣΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΜΟΥ,ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΧΙ.ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ......
Σε ευχαριστώ που είσαι ο σύντροφός μου, ο άνθρωπός μου, ο άντρας μου.''
''Εδώ και καιρό νιώθω τα συναισθήματά μου για σένα να με γεμίζουν και να ψάχνουν να σε βρουν. Πώς μπορεί η αγάπη και ο έρωτας που νιώθω για σένα να φτάσουν στην καρδιά σου? Το σ'αγαπώ μερικές φορές είναι λίγο. Βρήκα αυτή την ευκαιρία και προσπαθώ τώρα να εκφράσω αυτό που με γεμίζει και ελπίζω να το αποδώσω όπως του αξίζει.
Είσαι στη ζωή μου σχεδόν δύο χρόνια τώρα. Με ρωτάς κάποιες φορές γιατί σε αγαπώ. Τι να πρωτοαπαντήσω. Με μάγεψε το παιδάκι που κρύβεις μέσα σου, με κέρδισε ο χαρακτήρας σου και είσαι πλέον ο καλύτερός μου φίλος. Με τραβάς σαν μαγνήτης όταν αντικρύζω το αληθινό χαμόγελό σου και το καθαρό βλέμμα σου. Με συγκινείς και με λιώνεις, όταν κάνεις το πρώτο βήμα παρ'όλο που μπορεί να φταίω, όταν μαλώνουμε. Με έκανες να σε θαυμάσω όταν πίστεψες από την αρχή σε μας. Θα μπορούσα να πω χίλια γιατί.
Η ΤΡΙΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ...........
Σαν σήμερα πριν 8 χρόνια....κατάλαβα ότι βρήκα τον έρωτα της ζωής μου..14 Φεβρουαρίου 2004...Από εκείνη την ημέρα τα πάντα άλλαξαν...Όσα πίστευα μέχρι τότε για τον έρωτα...Ήταν σαν πρώτη κ μοναδική φορά..ότι υπήρχε πριν...έγινε μια κούτα με αναμνήσεις...Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά...σα να το νιώθω ακόμη κ σήμερα...Μία αγκαλιά, ένα χάδι..η αγκαλιά σου...Πολλά ζήσαμε από τότε..χαμόγελα....όνειρα..σκέψεις...καυγάδες...αλλά πάντα...μέσα από την διαδρομή της αγάπης..ανακαλύπταμε ότι δε θα μπορούσαμε να ήμασταν ευτυχισμένοι ο ένας χωρίς τον άλλο...κ έχουμε ακόμη πολλά να ζήσουμε...η ευτυχία δεν τελειώνει ποτέ..αρκεί να την διεκδικήσεις...να δίνεις ευκαιρίες..να συγχωρείς...
Η αγάπη είναι τόσο σημαντική...σου δίνει ζωή κ λόγο ύπαρξης...Κ για εμένα ένας λόγος για να υπάρχω, να δημιουργώ κ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, είσαι εσύ...Εσύ που με στηρίζεις σε ό,τι κ αν κάνω, εσύ που μου κρατάς το χέρι όταν φοβάμαι..εσύ που μου δίνεις χαμόγελα απλόχερα όταν είμαι λυπημένη...εσύ που δεν μ αφήνεις να εγκαταλείψω ότι αποτυχαίνει στην ζωή μου...εσύ είσαι το άλλο μου μισό κ ξέρω ότι είσαι η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει ως σήμερα...
Είσαι το πιο γλυκό κ μακρινό ταξίδι της ζωής μου...Σ αγαπώ πάρα πολύ κ θα είμαι δίπλα σου ότι κ εάν μας επιφυλάσσει το μέλλον...Εγώ θέλω να κοιμάμαι αγκαλιά σου ως το πρωί...εγώ θέλω να υπάρχω κ να ζω για εσένα κ για εμένα!!!!Χρόνια μας πολλά κ ευτυχισμένα!!!
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.........ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΑΙΔΙ ΠΟΛΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ Η ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ...Κ ΝΑ ΩΡΙΜΑΣΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ...!!!!
''Από μικρό παιδί άκουγα για αρρώστιες με διάφορα τρομακτικά ονόματα, αλλά πάντα τα ένιωθα όλα τόσο μακρινά και ξένα. Λες και με κάποιον παράξενο και θεϊκό τρόπο, εμένα απ'όλα αυτά τίποτα δε θα με άγγιζε. Ένιωθα ασφαλής".
Ώσπου ένα ανυποψίαστο βράδυ η αρρώστια με βρήκε. Ακόμα παιδί ήμουν. Ο θάνατος δεν διεκδίκησε το δικό μου σώμα, αλλά ενός ανθρώπου που αγαπούσα πολύ. Θυμάμαι τον πόνο και ήταν αβάσταχτος. Θυμάμαι τη δυστυχία και ήταν απόλυτη. Για έναν σχεδόν χρόνο το μόνο που υπήρχε στη ζωή μου ήταν η αβεβαιότητα, η απόγνωση και η αδυναμία να αποτρέψει κανείς το αμετάκλητο. Ωστόσο, παρ'όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις, το πρόσωπο αυτό το αγαπημένο σώθηκε και όλοι σωθήκαμε.
Τέτοια δυστυχία, όμως, αφήνει σημάδια βαθιά. Και είναι στο χέρι του καθενός να τα αξιοποιήσει και να κερδίσει αληθινή ζωή ή να τα χρησιμοποιήσει σαν άλλοθι και να τα μετατρέψει, παρ'όλη τη σοφία που κουβαλούν, σε φτηνές δικαιολογίες. Πολλές φορές θύμωσα με τον Θεό και με την σκληρή και άδικη μοίρα. Τις πιο πολλές όμως, προσπάθησα τα τραύματά μου να με βοηθήσουν να εκτιμήσω τη χαρά, την αγάπη, τη συμπόνια. Τη σημαντικότητα.
".........Είναι πολύ εύκολο να χάσουμε το δρόμο μας. Και είναι οι εμπειρίες σαν κι αυτή που θα μας δείξουν πώς να βρεθούμε στον προορισμό μας, που θα μας μάθουν να ξεχωρίζουμε τις σωστές πινακίδες που θα μας οδηγήσουν εκεί που θέλουμε, από τις λάθος που το μόνο που κάνουν είναι να μας αποπροσανατολίζουν.............’’
Για εσένα...Γι αυτό που μου έμαθες να κάνω.....να δίνω την βοήθεια μου σε όποιον την χρειάζεται...χωρίς να ζητάω....χωρίς να περιμένω τίποτε....!!!
Εσύ είσαι η μαμά μου....ο πιο σπουδαίος κ μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο...Που δεν θα αφήσεις ποτέ το χέρι μου...ούτε κ εγώ το δικό σου...που με αγαπάς όταν σε πληγώνω....Που μου δίνεις την ζωή σου....Που χαμογελάς....όταν χαμογελάω....
Δεν ξέρω τι κατάφερα να σου δώσω εγώ.....όμως σε ευχαριστώ.....είσαι η πιο υπέροχη μανούλα του κόσμου....Σ' αγαπώ...όσο κανέναν άλλο....μετανιώνω για την κάθε στιγμή που βρίσκομαι μακρυά σου....Μα σε σκέφτομαι....κάθε μέρα...κάθε λεπτό....Κ είμαι εκεί....έστω κ από το τηλέφωνο...έστω κ με μια εικόνα...με μια ανάμνηση...Κ είμαι τυχερή....τόσο τυχερή που σε έχω....Κ σου ζητώ συγνώμη....για όλες τις φορές που σε έχω απογοητεύσει ή σε έχω κάνω να πονέσεις.... Είναι....που μέσα μου ήμουν....είμαι κ θα είμαι ένα μικρό παιδί...Που ονειρεύεται...που φαντάζεται...που πέφτει...που τρομάζει...που σε έχει ανάγκη........
Να του κρατάς το χέρι...κ έτσι απλά.....να προχωράμε μαζί......κ όπου μας βγάλει............!!!!!
eriserres.gous41@gmail.com
Γράψτε για ό,τι σας έχει απασχολήσει, για ό,τι σας εχει συμβεί κ το έχετε ξεπεράσει η θέλετε να το ξεπεράσετε...για ότι σας φοβίζει....για τις τραυματικές εμπειρίες σας...για τους πανικούς η τα άγχη σας.....για την θλίψη, τον πόνο, την αγάπη, τον θυμό.....ανοίξτε την ψυχή σας...γιατί σίγουρα δεν είστε μόνοι...κ όλοι μαζί μπορούμε να πετύχουμε περισσότερα....
Τα ονόματά σας κ τα mail σας δεν θα δημοσιευθούν ποτέ...!!!!
ΣΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ...ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...!!!!
Για εσένα...Γι αυτό που μου έμαθες να κάνω.....να δίνω την βοήθεια μου σε όποιον την χρειάζεται...χωρίς να ζητάω....χωρίς να περιμένω τίποτε....!!!
- Εσύ μου έμαθες να ονειρεύομαι....Την αγάπη...την αληθινή αγάπη....να χαίρομαι με την ευτυχία των άλλων...Την ζωή....να αναπνέω....να μιλάω...να περπατάω....να δημιουργώ...Την μόρφωση...να μαθαίνω....να αποκτώ εμπειρίες.... να προχωράω....Την ευτυχία...να χαμογελάω...να σηκώνομαι όταν πέφτω, να αγκαλιάζω, να νιώθω...
- Εσύ μου έμαθες να περιμένω....να ελπίζω....να υπομένω την απόρριψη....να ακούω το ψέμα να μην θυμώνω...να μην είμαι ανυπόμονη...
- Εσύ μου έμαθες να μην με τρομάζει η αδικία....να μην ζηλεύω....να πιστεύω στον εαυτό μου...να τον αγαπώ....να δίνω την ψυχή μου....
- Εσύ μου έμαθες να είμαι άνθρωπος....να συγχωρώ...να μην πληγώνω....να αγαπώ....τον άλλον...τον διαφορετικό....
- Εσύ μου έμαθες την αξία της οικογένειας....ένας για όλους κ όλοι για έναν....
Εσύ είσαι η μαμά μου....ο πιο σπουδαίος κ μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο...Που δεν θα αφήσεις ποτέ το χέρι μου...ούτε κ εγώ το δικό σου...που με αγαπάς όταν σε πληγώνω....Που μου δίνεις την ζωή σου....Που χαμογελάς....όταν χαμογελάω....
Δεν ξέρω τι κατάφερα να σου δώσω εγώ.....όμως σε ευχαριστώ.....είσαι η πιο υπέροχη μανούλα του κόσμου....Σ' αγαπώ...όσο κανέναν άλλο....μετανιώνω για την κάθε στιγμή που βρίσκομαι μακρυά σου....Μα σε σκέφτομαι....κάθε μέρα...κάθε λεπτό....Κ είμαι εκεί....έστω κ από το τηλέφωνο...έστω κ με μια εικόνα...με μια ανάμνηση...Κ είμαι τυχερή....τόσο τυχερή που σε έχω....Κ σου ζητώ συγνώμη....για όλες τις φορές που σε έχω απογοητεύσει ή σε έχω κάνω να πονέσεις.... Είναι....που μέσα μου ήμουν....είμαι κ θα είμαι ένα μικρό παιδί...Που ονειρεύεται...που φαντάζεται...που πέφτει...που τρομάζει...που σε έχει ανάγκη........
Να του κρατάς το χέρι...κ έτσι απλά.....να προχωράμε μαζί......κ όπου μας βγάλει............!!!!!
Η ΔΕΚΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ....ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΑ...ΑΘΩΑ...ΓΛΥΚΕΙΑ!!!!
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ.....!!!!
Είναι όλα μαζί όταν είμαστε μαζί... ΑΓΑΠΗ...ΕΡΩΤΑΣ...ΠΑΘΟΣ...ΤΡΕΛΑ...ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...δεν υπάρχει λογική... Κάθε μέρα γιορτάζουμε κ δεν περιμένουμε την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου για να γιορτάσουμε... εξάλλου η αγάπη βρίσκεται στα απλά ..στα καθημερινά ..στα μικροπράγματα... κ όχι σε μια γιορτή..για μια μέρα!!
Θέλω να πω σε όλους να ελπίζετε.. ότι σας χαλάει μην το κρατάτε βγάλτε το απ την ζωη σας...να χαμογελάτε...κ να ζείτε την κάθε στιγμή.. έντονα..με τρέλα σαν να είναι η τελευταία... εγώ έτσι προσπαθώ να κάνω!! Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε...ποτέ δεν τελειώνουν οι δυσκολίες... το γέλιο είναι η μόνη καμπύλη που μπορεί να ισιώσει..να αλλάξει τα πράγματα........
Η ΕΝΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ....ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ Σ ΑΓΑΠΑΩ;;;ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΔΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΞΟΥΝ.....
Ξέρεις γιατί σ'αγαπάω;;
Για όλα αυτά που ταιριάζουμε και για όλα αυτά που είμαστε διαφορετικοί..
Για τα ματάκια σου και τη ζεστή σου φωνή, για την κατανόηση και την καρδιά σου, για το γλυκό σου άγγιγμα και την δύναμη της αγάπης σου, για το χιούμορ σου και την αποφασιστικότητα σου..
Γιατί όταν κοιμάμαι το ξέρω ότι μου λες το πόσο με αγαπάς και γιατί όταν ξυπνάω μου δίνεις δύναμη και λόγο ύπαρξης στη μέρα που έρχεται...
\
Για όλα αυτά και για 1000 άλλους λόγους... Σ'ΑΓΑΠΩ
Η ΟΓΔΟΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΟΥ ΕΡΩΤΑ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ.....
Η δική μου ιστορία είναι αρκετά διαφορετική...
Ξεκίνησε όταν ήμουνα παιδί....Αν και πέρασα ανέμελα και ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, είχα πάντα αυξημένη ευαισθησία με τους άλλους γύρω μου..Δεν άντεχα να βλέπω κανέναν να υποφέρει, να είναι δυστυχισμένος..η φοβισμένος..Ένιωθα ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει άδικος και στην πορεία έμαθα πως τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο...Σαν παιδιά συνήθως πιστέυουμαι ότι ο κοσμος μας ανήκει και πως έχουμε πολλα να ζήσουμε και να ονειρευτούμε...τί γινεται όμως αν κάτι δεν πάει καλά με την υγεία μας;;'Ενας παιδικός μου φίλος..που αρρώστησε από καρκίνο, στάθηκε η αφορμή να καταλάβω ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω την ευαισθησία μου ως προτέρημα για να βοηθάω τους άλλους...Εφόσον κατάφερα στα 15 μου να σταθώ δίπλα σε εκείνον κ να ξεπεράσουμε μαζί τους φόβους και τις αδυναμίες μας...τότε σίγουρα θα μπορούσα να το κάνω με οποιονδήποτε θα το είχε ανάγκη...Και να που κάπως έτσι ερωτεύθηκα για πρώτη φορά με το μεγαλύτερο μου όνειρο να "γίνω δηλαδή ψυχολόγος"...
Κ το όνειρο έγινε πραγματικότητα... Την πρώτη φορά που κάθησα στο αμφιθέατρο κ κράτησα στα χέρια μου τα πρώτα μου βιβλία...Τίποτα δεν μπορούσε πλέον να μου σταθεί εμπόδιο...Ηρθε σιγά σιγα καΙ η πρώτη μου εθελοντική δουλειά στο ιπποκράτειο νοσοκομείο θεσσαλονίκης, όπου έζησα συγκλονιστικές στιγμές δίπλα στα παιδάκια που νοσηλευόταν εκεί από καρκινο...και δίπλα στους συγκλονιστικούς γονείς τους...που πραγματικά δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτούς τους ανθρώπους...Κανένα πανεπιστήμιο δεν μου έμαθε την αλήθεια για την αγάπη, για την συγνώμη, για το να μην σκύβεις το κεφάλι...ακόμη και όταν όλα καταρρέουν...Η δύναμη της ψυχής είναι ασύληπτη..Κ λυπάμαι που θα το βαρύνω...αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι την επόμενη μέρα που ένας πατέρας χάνει το παιδί του θα μπορούσε να μοιράζει παιχνίδια στα υπόλοιπα παιδιά...και να δίνει κουράγιο και ελπίδα σε γονείς και εθελοντές...Είμαι πολύ τυχερή που γνώρισα αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους και πραγματικά υποκλίνομαι στην δύναμη της καρδια τους.....΄
Γνώρισα επίσης ανθρώπους με το ίδιο όραμα..αλλά και ανθρώπους που τους ενδιέφερε μόνο το χρήμα και η επαγγελματική καταξίωση...Ίσως το δικό μου όνειρο να είναι πολύ ρομαντικό..και εκτός πραγματικότητας για πολλούς...για εμένα όμως είναι έρωτας και ο έρωτας χαρακτηρίζεται από τον ρομαντισμό και τον σεβασμό..Η ψυχολογία είναι λειτούργημα..και οι ψυχές των ανθρώπων δεν είναι παιχνίδι...Αυτός είναι ο δικός μου μεγάλος έρωτας...Και αυτόν γιορτάζω σήμερα και κάθε μέρα!!!
Η ΕΒΔΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ......ΑΝΔΡΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΙΣΗ...ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΑ...ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ!!!
Περάσαμε δύσκολες στιγμές και μπόρες μέχρι σήμερα αλλά θέλω να ξέρεις ότι ποτέ μου δεν φοβήθηκα, πoτέ μου δεν είπα ότι θα τα παρατήσω και ο λόγος ήσουν εσύ. Εσύ που με το χαμόγελό σου σταματούσες την καταιγίδα του μυαλού μου και έφερες την άνοιξη στην καρδιά μου.
Σε αγαπάω μωρό μου και όσο κουτό και να σου φαίνεται. Αυτές οι δυο οι λέξεις δεν θα μπορέσουν ποτέ να εκφράσουν αυτό που αισθάνομαι για εσένα. Εύχομαι με όλη την δύναμη της ψυχής μου αυτή η μέρα να είναι το εφαλτήριο μιας ακόμα πιο υπέροχης αγάπης.
Απλά........ Σ΄αγαπώ.
Η ΕΚΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΑ ΑΛΗΘΙΝΗ...ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ!!!!
…WHEN LOVE STRIKES!!!
Τί άλλαξε...Ίσως φταίω εγώ και μόνον εγώ...Κι όλα αυτά που έδινα στον άνθρωπό μου...Είναι αυτό που λένε ‘έδεσε τον γάιδαρό του’ ίσως.Η διεκδίκηση από τη μεριά του αντικαταστάθηκε από μια αναποφάσιστη αδιαφορία,νεύρα με το παραμικρό,καυγάδες για ασήμαντα πράγματα,άσχημες εκφράσεις...Σε ποιόν?Σε μένα που σήκωνα όλους τους ‘σταυρούς’ του.Ήρθε μια περίοδος που μαλώναμε,διαφωνούσαμε συνέχεια.Με εξευτέλιζε με τη συμπεριφορά του μα εγώ είχα δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου...Θα έδινα ευκαιρείες μέχρι να στεγνώσω από αίμα...Χωρίζαμε όταν ο εγωισμός και τα νεύρα του χτυπούσαν κόκκινο.Άσχετα αν έφταιγε εκείνος.Κι ήταν η περίοδος που γνώρισα και πάλι τί πάει να πεί αξημέρωτα βράδια.Παρέα με τασάκι γεμάτο μέχρι πάνω βουνό αποτσίγαρα,αλκοόλ,μονοπάτια περιπλάνησης δύσβατα στο μυαλό που έκανε σενάρια για τα χειρότερα θρίλερ.Πόνος,κλάμα και το πρωί στη δουλειά μαύροι κύκλοι,ταλαιπωρία σε όλο το σώμα μου και στην ψυχή κι η διάθεση πιό κάτω από το πάτωμα.Πέρασα μέρες που όπως λέει ένα αγαπημένο τραγούδι ‘έσερνε άτσαλα το σώμα την ψηχή από την κουζίνα στο σαλόνι’...Με έκανε καχύποπτο με διάφορους τρόπους.Έτσι λοιπόν ενεργοποιήθηκε το ένστικτό μου πάλι.Αυτή η φωνή μέσα στο μυαλό μας που υπάρχει για να μας προειδοποιεί ακόμη και στο σκοτάδι.Δυστυχώς το ένστικτό μου πολύ σπάνια με προδίδει.Άρχισα να ψάχνω τα πράγματα πολύ,αφού εκείνος είχε ταράξει τα ήσυχα νερά μου.Αλλά το θέμα είναι πως αν πετάξεις μικρή πέτρα στα γαλήνια νερά θα δημιουργήσει ελαφριούς κυμματισμούς.Άν βομβαρδίζεις συνέχεια με τεράστιες πέτρες έχεις κίνδυνο να αναποδογυρίσει η βάρκα σου...Να πνιγείς.Ούτε αυτό έκανα.Από φόβο?Από αγάπη?Από όλα...Μπορούσα και μπορώ.Αλλά όχι.Προσπαθώ να ανακτήσω το χαμένο έδαφος,διατηρώντας παράλληλα τις ισοροπίες όσο μπορώ,προκαλώντας απίστευτα μεγάλο πόνο στον εαυτό μου.
Γυρνάω σπίτι κι όλα είναι εκεί.Οι εφιάλτες,ο πόνος,τα ναυάγιά μου...Πολλές φορές αποκοιμιέμαι με τα ρούχα περιμένοντας με το κινητό στο χέρι να έρθει μήνυμα...Άλλες φορές περπατώ με τα πόδια από τη δουλειά στο σπίτι μέσα στη βροχή μήπως η βροχή ξεπλύνει τον παλιό μου εαυτό και τον πόνο μου ή για να αισθανθώ καλύτερα που δεν είμαι ο μόνος που κλαίει...Δεν ξέρω τί τελικά θα γίνει...Έχω αρχίσει και κερδίζω έδαφος σε όλη αυτή την κατάσταση γιατί αν δεν το κάνω,τότε θα χάσω εγώ την όποια αξιοπρέπεια μου έχει μείνει κι εκείνος θα χάσει οριστικά εμένα...Γιατί θα πάψω να σέβομαι τον εαυτό μου κι εκείνον.Κι όλα αυτά συμβαίνουν για εκείνον εντελώς αθόρυβα όπως ακριβώς ζυμώνεται ένα ψωμί.Αλλά μέσα μου γκρεμίζονται τα πάντα,Άγγελοι και Δαίμονες,μέρα και νύχτα....Όλα μέσα μου συγκρούονται και ακόμη και τώρα καταργώ για την αγάπη μου για εκείνον πολλά ‘θέλω’ μου και πτυχές της ζωής μου,διατηρώντας αναλλοίωτο τον χαρακτήρα μου.Ούτε εγώ ο ίδιος ξέρω πού βρίσκω τη δύναμη.Μάλλον στην αγάπη...Όλα ανατρέπονται λοιπόν when love strikes…Μην μιλάς ποτέ με σιγουριά ότι εσύ ποτέ δεν θα έκανες κάτι τέτοιο.Άν σου συμβεί πίστεψέ με...Τα πάντα μέσα σου θα τρελαθούν...Αλλά ξέρετε κάτι?Δεν μετανιώνω για τίποτα!!!Όχι γιατί μου αρέσει να υποφέρω!Αλλα γιατί η αληθινή αγάπη περνάει από πολλά αγκάθια κάποιες φορές μέχρι να ανθίσουν τα λουλούδια της και περνάει κι από χειμώνες μέχρι να σε ευχαριστήσει το καλοκαίρι της!!!...αυτά από εμένα λοιπόν!Έναν ομοφυλόφιλο σαν όλους τους άλλους...Που κάποιοι θεωρούν τιποτένιο ή ανάξιο,ντροπή για την ‘καλοφτιαγμένη’ κι ‘ιδανική’ κοινωνία επειδή επέλεξα έναν διαφορετικό τρόπο ζωής από εκείνους...Μακάρι να άνοιγαν επιτέλους τα μάτια της ψυχής μας και να μιλούσαμε με βάση την καρδιά...Θα είχαμε αποφύγει πολλά δεινά...Γιατί κι οι ομοφυλόφιλοι έχουμε καρδιά,αισθήματα!Δεν είμαστε εξωγήινα όντα που απειλούμε την ειρήνη κι ‘ευταξία’ της ‘άρτιας κοινωνίας’...Είμαστε όλοι πάνω από όλα άνθρωποι...Όλοι μας...Έχουμε κι εμείς 2 χέρια,2 πόδια,2 μάτια...Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε!!!!OPEN YOUR HEART!NOT ONLY WHEN LOVE STRIKES…BUT ALWAYS!!!
Να είστε πάντα όλοι σας καλά κι υγιείς...Μείνετε άνθρωποι όπως ακριβώς πλαστήκατε...Αγάπη και σεβασμός...
Η ΠΕΜΠΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΘΟΥΣ.......
ΛΟΓΙΚΗ Ή ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
.......ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΘΕΣΑΙ ΑΜΕΡΙΜΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ ΣΤΟ ΛΑΠΤΟΠ ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΗΝΥΜΑ........
ΑΠΟ ΦΙΛΟ?????ΜΑ ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ????"ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΟΛΥ.......ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ...."ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΣΤΟ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟ "ΚΙ ΕΓΩ"
Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΣΚΕΨΗ....ΜΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ???ΕΓΩ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ?????ΟΧΙ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ......ΜΠΑΑΑΑΑΑ ΛΑΘΟΣ ΔΙΑΒΑΣΑ......ΚΑΙ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ Σ ΑΚΟΥΩ ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΑΣ....ΤΟ ΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ ΘΕΣ ΚΙ ΕΣΥ ΟΣΟ ΕΓΩ....???ΚΑΙ ΞΑΝΑΑΠΑΝΤΑΩ ΝΑΙ ΠΟΛΥ....ΠΟΛΥ....ΠΟΛΥΥΥΥΥΥ.....
ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΡΕΞΩ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ΤΟ ΠΟΣΟ ΣΕ ΘΕΛΩ.....ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ Η ΒΕΡΑ ΣΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΜΟΥ,ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΧΙ.ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ......
ΚΙ ΟΜΩΣ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ.....ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΟΥΜΕ ΚΙ ΕΤΣΙ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ.......
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ ΠΟΤΕ........ΜΕ ΕΙΧΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝΑ ΤΙΠΟΤΑ.....ΜΕ ΜΥΡΙΖΕΣ Μ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΣ ΜΕ ΧΑΙΔΕΥΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ.......ΠΟΤΕ......ΜΕ ΕΙΧΕΣ ΑΝΕΒΑΣΜΕΝΗ ΣΕ ΕΝΑ ΡΟΖ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ ΕΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΤΟΜΑ......ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΕΤΣΙ.......ΟΜΩΣ ΕΠΡΕΠΕ....ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΓΩΘΟΥΝ ΑΛΛΟΙ......
ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ.......ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΖΗΣΩ ΠΟΤΕ.....ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ ΠΟΤΕ.....ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ....ΚΑΝΕΙΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΝΙΩΣΑΜΕ......
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.........ΕΣΤΩ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΩ......ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΙ ΑΣ ΞΑΝΑΦΥΓΕΙΣ......ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΕΚΦΡΑΣΩ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ......ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ........
Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ......
Σε ευχαριστώ που είσαι ο σύντροφός μου, ο άνθρωπός μου, ο άντρας μου.''
''Εδώ και καιρό νιώθω τα συναισθήματά μου για σένα να με γεμίζουν και να ψάχνουν να σε βρουν. Πώς μπορεί η αγάπη και ο έρωτας που νιώθω για σένα να φτάσουν στην καρδιά σου? Το σ'αγαπώ μερικές φορές είναι λίγο. Βρήκα αυτή την ευκαιρία και προσπαθώ τώρα να εκφράσω αυτό που με γεμίζει και ελπίζω να το αποδώσω όπως του αξίζει.
Μερικές φορές οι λέξεις αδικούν.
Το σημαντικότερο από όλα αυτά είναι η γαλήνη που μου έχεις χαρίσει αυτά τα δύο χρόνια, κάτι που μου έλειπε και πάντα το είχα ανάγκη. Σε ευχαριστώ που είσαι ο σύντροφός μου, ο άνθρωπός μου, ο άντρας μου.''
Η ΤΡΙΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ...........
Είσαι το πιο γλυκό κ μακρινό ταξίδι της ζωής μου...Σ αγαπώ πάρα πολύ κ θα είμαι δίπλα σου ότι κ εάν μας επιφυλάσσει το μέλλον...Εγώ θέλω να κοιμάμαι αγκαλιά σου ως το πρωί...εγώ θέλω να υπάρχω κ να ζω για εσένα κ για εμένα!!!!Χρόνια μας πολλά κ ευτυχισμένα!!!
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.........ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΑΙΔΙ ΠΟΛΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ Η ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ...Κ ΝΑ ΩΡΙΜΑΣΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ...!!!!
''Από μικρό παιδί άκουγα για αρρώστιες με διάφορα τρομακτικά ονόματα, αλλά πάντα τα ένιωθα όλα τόσο μακρινά και ξένα. Λες και με κάποιον παράξενο και θεϊκό τρόπο, εμένα απ'όλα αυτά τίποτα δε θα με άγγιζε. Ένιωθα ασφαλής".
Ώσπου ένα ανυποψίαστο βράδυ η αρρώστια με βρήκε. Ακόμα παιδί ήμουν. Ο θάνατος δεν διεκδίκησε το δικό μου σώμα, αλλά ενός ανθρώπου που αγαπούσα πολύ. Θυμάμαι τον πόνο και ήταν αβάσταχτος. Θυμάμαι τη δυστυχία και ήταν απόλυτη. Για έναν σχεδόν χρόνο το μόνο που υπήρχε στη ζωή μου ήταν η αβεβαιότητα, η απόγνωση και η αδυναμία να αποτρέψει κανείς το αμετάκλητο. Ωστόσο, παρ'όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις, το πρόσωπο αυτό το αγαπημένο σώθηκε και όλοι σωθήκαμε.
Τέτοια δυστυχία, όμως, αφήνει σημάδια βαθιά. Και είναι στο χέρι του καθενός να τα αξιοποιήσει και να κερδίσει αληθινή ζωή ή να τα χρησιμοποιήσει σαν άλλοθι και να τα μετατρέψει, παρ'όλη τη σοφία που κουβαλούν, σε φτηνές δικαιολογίες. Πολλές φορές θύμωσα με τον Θεό και με την σκληρή και άδικη μοίρα. Τις πιο πολλές όμως, προσπάθησα τα τραύματά μου να με βοηθήσουν να εκτιμήσω τη χαρά, την αγάπη, τη συμπόνια. Τη σημαντικότητα.".........Είναι πολύ εύκολο να χάσουμε το δρόμο μας. Και είναι οι εμπειρίες σαν κι αυτή που θα μας δείξουν πώς να βρεθούμε στον προορισμό μας, που θα μας μάθουν να ξεχωρίζουμε τις σωστές πινακίδες που θα μας οδηγήσουν εκεί που θέλουμε, από τις λάθος που το μόνο που κάνουν είναι να μας αποπροσανατολίζουν.............’’
Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.........ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ!!!!
Για εσένα...Γι αυτό που μου έμαθες να κάνω.....να δίνω την βοήθεια μου σε όποιον την χρειάζεται...χωρίς να ζητάω....χωρίς να περιμένω τίποτε....!!!
- Εσύ μου έμαθες να ονειρεύομαι....Την αγάπη...την αληθινή αγάπη....να χαίρομαι με την ευτυχία των άλλων...Την ζωή....να αναπνέω....να μιλάω...να περπατάω....να δημιουργώ...Την μόρφωση...να μαθαίνω....να αποκτώ εμπειρίες.... να προχωράω....Την ευτυχία...να χαμογελάω...να σηκώνομαι όταν πέφτω, να αγκαλιάζω, να νιώθω...
- Εσύ μου έμαθες να περιμένω....να ελπίζω....να υπομένω την απόρριψη....να ακούω το ψέμα να μην θυμώνω...να μην είμαι ανυπόμονη...
- Εσύ μου έμαθες να μην με τρομάζει η αδικία....να μην ζηλεύω....να πιστεύω στον εαυτό μου...να τον αγαπώ....να δίνω την ψυχή μου....
- Εσύ μου έμαθες να είμαι άνθρωπος....να συγχωρώ...να μην πληγώνω....να αγαπώ....τον άλλον...τον διαφορετικό....
- Εσύ μου έμαθες την αξία της οικογένειας....ένας για όλους κ όλοι για έναν....
Εσύ είσαι η μαμά μου....ο πιο σπουδαίος κ μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο...Που δεν θα αφήσεις ποτέ το χέρι μου...ούτε κ εγώ το δικό σου...που με αγαπάς όταν σε πληγώνω....Που μου δίνεις την ζωή σου....Που χαμογελάς....όταν χαμογελάω....
Δεν ξέρω τι κατάφερα να σου δώσω εγώ.....όμως σε ευχαριστώ.....είσαι η πιο υπέροχη μανούλα του κόσμου....Σ' αγαπώ...όσο κανέναν άλλο....μετανιώνω για την κάθε στιγμή που βρίσκομαι μακρυά σου....Μα σε σκέφτομαι....κάθε μέρα...κάθε λεπτό....Κ είμαι εκεί....έστω κ από το τηλέφωνο...έστω κ με μια εικόνα...με μια ανάμνηση...Κ είμαι τυχερή....τόσο τυχερή που σε έχω....Κ σου ζητώ συγνώμη....για όλες τις φορές που σε έχω απογοητεύσει ή σε έχω κάνω να πονέσεις.... Είναι....που μέσα μου ήμουν....είμαι κ θα είμαι ένα μικρό παιδί...Που ονειρεύεται...που φαντάζεται...που πέφτει...που τρομάζει...που σε έχει ανάγκη........
Να του κρατάς το χέρι...κ έτσι απλά.....να προχωράμε μαζί......κ όπου μας βγάλει............!!!!!
