Τα θέλω τα μεγάλα ή το λίγο σου;;;

Η μεγάλυτερη μάχη με τις άδειες μου σκέψεις ήταν πάντα η μάχη του αυτοσεβασμού..Μετρώντας τα λάθη, τα άπειρα λάθη μικρά κ μεγάλα που δήθεν γινόταν για την ευτυχία μου, που δήθεν κάλυπταν τα θέλω τα μεγάλα, ανακάλυψα την σχέση μου με αυτό το κομμάτι του σεβασμού...Ολιγαρκής, γεμάτη αγάπη για τους άλλους, υπομονετική, δικαιολογούσα πάντα κάθε κακό πίσω από μία ανάγκη, ένα όνειρο κ ένα ζητούμενο...Μα ποιο κακό μπορεί να είναι καλό;;

Ποιο κακό μπορείς να το ποθείς με κάθε δύναμη του είναι σου, με τη σκέψη, την καρδιά, το σώμα;;Γιατί να είναι τόσο σπουδαίο κάτι λάθος, κάτι που σε σκοτώνει, που σε αδικεί, που δεν είναι δικό σου;;Γιατί να θέλεις μία αγκαλιά, κ λίγη αγάπη από ανθρώπους που δεν θέλουν όχι μόνο να δώσουν, αλλά τσαλαπατούν κάθε δική σου διάθεση για μοίρασμα κ χάδι;;

Γιατί αυτό έμαθες να παίρνεις;;Ποιος αλήθεια αναζητά το τίποτα κ ποιος το αναγνωρίζει;;Αυτός που έμαθε να ζει με αυτό...αυτός που έμαθε πως αυτό του αξίζει, αυτός που δεν έμαθε ποτέ να σέβεται την αξία του..αυτός που είναι αγαπητός κ αρεστός από τους άλλους, τους ξένους, από τους αγνώστους, αλλά όχι από αυτούς που πραγματικά επιθυμεί ή κ θα έπρεπε..

Θα έπρεπε να νιώθεις αγάπη για τον εαυτό σου κ αξία από την αρχή της ζωής σου, αυτός είναι ο μόνος ρόλος του γονιού...να τη νιώθεις μεγαλώνοντας από τους φίλους, τους δασκάλους κ τις σχέσεις, να φεύγεις από κάθε άνθρωπο που σε υποτιμά, σε θίγει, σε βρίζει ή σε χτυπάει...Γιατί να μείνεις;;Ποιος θα μπορούσε να είναι ο μαναδικός λόγος;;;Η αγάπη σου για τους άλλους ή το μίσος σου για τον εαυτό σου;;

Πόσο χαμηλά θα μπορούσες να πέσεις για να σε πληγώσεις;;Πόσες φορές παρακάλεσες εκείνους που σε έριχναν κάτω να είναι δίπλα σου;; Πόσες φορές έκανες υπομονή για να πάρεις το λίγο, την παρουσία, κ ας μην ήταν καλή, απλά ήταν παρουσία;;Πόσες φορές αναρωτήθηκες το γιατί;;;Γιατί σε εμένα που όλους τους αγαπώ;;Πόσες φορές αναρωτήθηκες αν αυτό σου αξίζει;;Ε ναι σου αξίζει..

Σου αξίζει γιατί τόσο σέβεσαι τον εαυτό σου φίλε μου...τόσο λίγο, σχεδόν μηδαμινά...σχεδόν δολοφονικά...Κ αυτή είναι να,ι είναι μία μάχη που θα δίνεις με τον εαυτό σου για πάντα...γιατί άργησες να μάθεις κ έπεσες πολλές φορές...Τουλάχιστον τώρα ξέρεις κ μπορείς να καταλάβεις ότι δεν σου άξιζε...αλλά νόμιζες ότι σου αξίζει...!!!

Άραγε ήταν η δύναμη των θέλω σου ή ο λίγος σου εαυτός που έφερε τόσες φορές το χτύπημα...;;;;'Ηταν λάθος ή αδυναμία;;Τώρα μήπως σε αγαπάς λίγο περισσότερο;;Να προσέχεις....!!!