Τα όνειρα μου...!!!

Κ αν κάποιο όνειρο κάποτε ζωντάνεψε, κ αν πήρε σάρκα κ οστά, κ αν έπαιξα τον πρωταγωνιστή...θα ήταν η μόνη αλήθεια μου ή το μεγαλύτερο ψέμα μου;;Αυτό πάντα φοβόμουν στα όνειρα τα ψέμματα που ντύνουν την αλήθεια με τόνους χρυσόσκονης, με τόνους ανάγκης, με τόνους δύναμης που χάνονται στο πρώτο ξύπνημα...Τι κ αν πάλεψα τους φόβους μου, τι κ αν τους είδα ολοζώντανους μέσα εκεί στην οθόνη της ψυχής μου, τι κ αν ταξίδεψα τα θέλω μου που δε γνώριζα, γύρισα πίσω, στον ξύπνιο...εκεί που είμαι πάντα εγώ...εγώ που αρνούμαι, εγώ που συμβιβάζομαι, εγώ που περιμένω, εγώ που φοβάμαι, εγώ που υποκρίνομαι, εγώ που περιμένω το επόμενο όνειρο να ταξιδέψω όπου κ όπως θέλω εγώ....

Ανοιξα τα μάτια μου κ δάκρυσα, γιατί πίστεψα στη δύναμη του ονείρου, γέμισα τις σκέψεις μου με ψεύτικες ελπίδες, ξανακοιμήθηκα πολλές φορές να δω το ίδιο πάλι όνειρο, να το κάνω δικό μου, να το κάνω αλήθεια....Μα ήταν όνειρο...'Ονειρο δικό μου....αλήθεια μου, πάθος μου, επιλογή μου, μα κ η μεγαλύτερη πληγή μου...εκεί να αιμοραγεί, πάντα ανοιχτή, πάντα εκεί, γιατί δε μπορώ να σώσω τα βήματα στον ξύπνιο, δε μπορώ να σταματήσω το αίμα κ τον πόνο, δε μπορώ να σταματήσω να κρύβομαι από τις αδυναιμίες, δε μπορώ να αλλάξω το σήμερα που κουβαλάει χρόνια του χτες, δε μπορώ να πιστέψω στο όνειρο που τελειώνει στο πρώτο φως της μέρας...

Εκείνο το φως, που σε καλεί να αδράξεις την μέρα, να βγεις από το σκοτάδι, να τρέξεις να προλάβεις τα τόσα σημαντικά κ ασήμαντα που γέμισες τον χρόνο σου για να νιώθεις χρήσιμος, για να μη σκέφτεσαι, για να κάνεις κάτι κ να νιώθεις ζωντανός...Σήμερα θα ταξιδέψω πάλι στο όνειρο...νύχτωσε...κ αναρωτιέμαι να κρατήσω την αλήθεια ή το ψέμα;;Τρομάζω στην ιδέα να χαμογελάσω πάλι εκεί στο σκοτάδι, να πεταχτώ κ να αντιληφθώ πως ήταν όνειρο...άραγε δε μπορώ να το πάρω μαζί μου στον ξύπνιο;;Αραγε τι ψάχνω να βρω, τι αντέχω, το ψέμα ή την αλήθεια;;Ποιο τίμημα έχω τη δύναμη να πληρώσω;;;