Να τα πω με τον εαυτό μου;;;
Καμιά φορά σκέφτομαι να καθήσω να μιλήσω με τον εαυτό μου...να τα πούμε έτσι λίγο οι δυό μας....να ακούσω τις σκέψεις μου...να χαλαρώσω κ να νιώσω.....όχι να μην πάρω αποφάσεις...να μην απαιτήσω....να μην περιμένω....απλά να ακούσω....να επιτρέψω στις αισθήσεις μου να αιστανθούν να με αγκαλιάσω...να μου δώσω όσα χρειάζομαι...να κοιτάξω στα μάτια μου να δω χαμογελούν...λυπούνται...πονούν;;Να μιλήσω κ να πω δυνατά όσα κρύβω κ δεν τολμώ να μοιραστώ με τους άλλους...να τολμήσω να τα πω με τον εαυτο μου...χωρίς άμυνες κ φόβους...χωρίς όχι, μη κ δε μπορώ...χωρίς δεν κ αν..
Ισως αν το κάνω να βρω μια αλήθεια..εκείνη την δική μου αλήθεια που ούτε κ εγώ δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω...γιατί δεν ακούω ποτέ τι θέλω..που να μείνει χώρος στην σκέψη μου...αφού είναι γεμάτη από τα θέλω των άλλων...αφού βλέπω τα δικά τους μάτια...αγκαλιάζω τα δικά τους κορμιά...κρατάω το δικό τους χέρι....Κάνω όσα μου ζητούν..όσα περιμένουν... κ όσα θα τους κάνουν ευτυχισμένους...
Οχι δεν είμαι τόσο καλή...απλά δεν αντέχω την γκρίνια κ την απογοήτευση στο βλέμα τους...δεν αντέχω τις λέξεις κ την ειρωνεία τους...αντέχω να χάσω όσα θέλω...αυτό πιο εύκολο μου φαίνεται...γιατί τον εαυτό μου δε συνηθίζω να τον ακούω...κ νομίζω πως δεν μου παραπονιέται κ ποτέ...η μήπως όχι;;
Μήπως είναι τα σημάδια στο σώμα μου...τα συμπτώματα που με ενοχλούν...το άγχος...η θλίψη....μήπως είναι εκείνα που προσπαθούν κάτι να μου πούνε μα εγώ δεν έχω χρόνο να δω ούτε κ να ακούσω...εγώ είμαι εκεί που μου δείχνουν οι άλλοι....κ νιώθω ήσυχη...Δε μαλώνω...δεν απολογούμε...δεν είμαι μόνη....
Η μήπως είμαι;;;Μήπως να καθήσω απόψε να τα πω μαζί του;;;Με τον εαυτό μου;;;Σσσσσσσ σαν κάτι να ακούω....εσείς;;;
Καμιά φορά σκέφτομαι να καθήσω να μιλήσω με τον εαυτό μου...να τα πούμε έτσι λίγο οι δυό μας....να ακούσω τις σκέψεις μου...να χαλαρώσω κ να νιώσω.....όχι να μην πάρω αποφάσεις...να μην απαιτήσω....να μην περιμένω....απλά να ακούσω....να επιτρέψω στις αισθήσεις μου να αιστανθούν να με αγκαλιάσω...να μου δώσω όσα χρειάζομαι...να κοιτάξω στα μάτια μου να δω χαμογελούν...λυπούνται...πονούν;;Να μιλήσω κ να πω δυνατά όσα κρύβω κ δεν τολμώ να μοιραστώ με τους άλλους...να τολμήσω να τα πω με τον εαυτο μου...χωρίς άμυνες κ φόβους...χωρίς όχι, μη κ δε μπορώ...χωρίς δεν κ αν..
Ισως αν το κάνω να βρω μια αλήθεια..εκείνη την δική μου αλήθεια που ούτε κ εγώ δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω...γιατί δεν ακούω ποτέ τι θέλω..που να μείνει χώρος στην σκέψη μου...αφού είναι γεμάτη από τα θέλω των άλλων...αφού βλέπω τα δικά τους μάτια...αγκαλιάζω τα δικά τους κορμιά...κρατάω το δικό τους χέρι....Κάνω όσα μου ζητούν..όσα περιμένουν... κ όσα θα τους κάνουν ευτυχισμένους...
Οχι δεν είμαι τόσο καλή...απλά δεν αντέχω την γκρίνια κ την απογοήτευση στο βλέμα τους...δεν αντέχω τις λέξεις κ την ειρωνεία τους...αντέχω να χάσω όσα θέλω...αυτό πιο εύκολο μου φαίνεται...γιατί τον εαυτό μου δε συνηθίζω να τον ακούω...κ νομίζω πως δεν μου παραπονιέται κ ποτέ...η μήπως όχι;;
Μήπως είναι τα σημάδια στο σώμα μου...τα συμπτώματα που με ενοχλούν...το άγχος...η θλίψη....μήπως είναι εκείνα που προσπαθούν κάτι να μου πούνε μα εγώ δεν έχω χρόνο να δω ούτε κ να ακούσω...εγώ είμαι εκεί που μου δείχνουν οι άλλοι....κ νιώθω ήσυχη...Δε μαλώνω...δεν απολογούμε...δεν είμαι μόνη....
Η μήπως είμαι;;;Μήπως να καθήσω απόψε να τα πω μαζί του;;;Με τον εαυτό μου;;;Σσσσσσσ σαν κάτι να ακούω....εσείς;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου