Θέλω τον έλεγχο...
Σκέφτομαι συνέχεια...φτιάχνω όνειρα κ σχέδια...βάζω στόχους...κ απαιτώ από τον εαυτό μου κ όσους βρεθούν στο δρόμο μου να τα πραγματοποιούν για μένα ή με εμένα..με τον τρόπο τον δικό μου..αυτόν που ΕΓΩ θεωρώ ότι είναι δικός μου κ ο μόνος που θα με φέρει κοντά στα θέλω μου....Τα θέλω;;;
Μα για ποια θέλω μιλάμε όταν απαιτούμε να πραγματοποιηθούν...όταν καταπιέζουμε τον εαυτό μας κ τους άλλους να κάνουν όσα σχεδιάσαμε στην σκέψη μας...πως να θέλουμε...όταν πρέπει να γίνουν;;;;Πως να είμαστε ευτυχισμένοι όταν υποφέρουμε σε όλο το ταξίδι...χωρίς να βλέπουμε τις στιγμές που περνούν από δίπλα μας κ χάνονται...κ εμείς κοιτάζουμε εκεί στο τέλος...εκέι που έχουμε τοποθετήσει την ευτυχία μας...στο τέρμα...στο πρέπει...στο απαιτώ...στο επιβάλω...να γίνει η σκέψη πράξη...για να μπορώ να νιώθω ικανοποίηση με όποιες απώλειες...με όποια εξάντληση του εαυτού μου..με όποιο κόστος...
Γιατί έτσι έμαθα να ζω με στόχους μιας καθημερινής ρουτίνας....μέσα στον χώρο που νιώθω ασφαλής...μέσα στις σκέψεις μου...τις δικές μου σκέψεις...εκείνες τις σκέψεις που δεν έχουν συναίσθημα...απλά απασχολούν το μυαλό μου...για να κάνω ανούσιες καθημερινές πράξεις...για να κάνω πράξεις που στο τέλος θα με κάνουν να νιώθω την ικανοποίηση πως δεν πληγώθηκα...πως δεν πόνεσα...πως δε ρίσκαρα...πως είμαι ασφαλής....
Ασφαλής σε ένα γυάλινο κουτί...καθαρό..τακτοποιημένο.
Τώρα όμως αποφάσισα να κάνω ελεύθερα αυτά που θέλω...να τολμήσω να θέλω..να νιώσω...να κοιτάξω γύρω μου...κ ακόμη κ μέσα μου κ να βρω την διαδρομή που θα μου φέρει την ευτυχία....αύριο θα αλλάξω διαδρομή...κ μεθαύριο το ίδιο...κ το γυάλινο κουτί μου θα έχει ανοιχτά τα παράθυρα να υποδεχτεί την δική μας άνοιξη...το φως...τα αστέρια...το φεγγάρι...τη ζωή...Καλό βράδυ!!!!
Σκέφτομαι συνέχεια...φτιάχνω όνειρα κ σχέδια...βάζω στόχους...κ απαιτώ από τον εαυτό μου κ όσους βρεθούν στο δρόμο μου να τα πραγματοποιούν για μένα ή με εμένα..με τον τρόπο τον δικό μου..αυτόν που ΕΓΩ θεωρώ ότι είναι δικός μου κ ο μόνος που θα με φέρει κοντά στα θέλω μου....Τα θέλω;;;
Μα για ποια θέλω μιλάμε όταν απαιτούμε να πραγματοποιηθούν...όταν καταπιέζουμε τον εαυτό μας κ τους άλλους να κάνουν όσα σχεδιάσαμε στην σκέψη μας...πως να θέλουμε...όταν πρέπει να γίνουν;;;;Πως να είμαστε ευτυχισμένοι όταν υποφέρουμε σε όλο το ταξίδι...χωρίς να βλέπουμε τις στιγμές που περνούν από δίπλα μας κ χάνονται...κ εμείς κοιτάζουμε εκεί στο τέλος...εκέι που έχουμε τοποθετήσει την ευτυχία μας...στο τέρμα...στο πρέπει...στο απαιτώ...στο επιβάλω...να γίνει η σκέψη πράξη...για να μπορώ να νιώθω ικανοποίηση με όποιες απώλειες...με όποια εξάντληση του εαυτού μου..με όποιο κόστος...
Γιατί έτσι έμαθα να ζω με στόχους μιας καθημερινής ρουτίνας....μέσα στον χώρο που νιώθω ασφαλής...μέσα στις σκέψεις μου...τις δικές μου σκέψεις...εκείνες τις σκέψεις που δεν έχουν συναίσθημα...απλά απασχολούν το μυαλό μου...για να κάνω ανούσιες καθημερινές πράξεις...για να κάνω πράξεις που στο τέλος θα με κάνουν να νιώθω την ικανοποίηση πως δεν πληγώθηκα...πως δεν πόνεσα...πως δε ρίσκαρα...πως είμαι ασφαλής....
Ασφαλής σε ένα γυάλινο κουτί...καθαρό..τακτοποιημένο.
Τώρα όμως αποφάσισα να κάνω ελεύθερα αυτά που θέλω...να τολμήσω να θέλω..να νιώσω...να κοιτάξω γύρω μου...κ ακόμη κ μέσα μου κ να βρω την διαδρομή που θα μου φέρει την ευτυχία....αύριο θα αλλάξω διαδρομή...κ μεθαύριο το ίδιο...κ το γυάλινο κουτί μου θα έχει ανοιχτά τα παράθυρα να υποδεχτεί την δική μας άνοιξη...το φως...τα αστέρια...το φεγγάρι...τη ζωή...Καλό βράδυ!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου