Εμείς κ οι άλλοι....
Είναι αυτές οι φορές που νιώθουμε να έχουμε ανάγκη τους άλλους...Να πάρουμε δύναμη, να πιαστούμε από κάπου κ να πιστέψουμε σε κάτι...Λες κ χρειαζόμαστε τον ήχο μιας φωνής να μας καθοδηγήσει...λες κ χρειαζόμαστε να μας δείξουνε τον κόσμο...λες κ όλα εξαρτώνται από εκείνους...τους άλλους...λες κ ο κόσμος μας είναι τόσο μπερδεμένος...λες κ δεν έχει ούτε αρχή..ούτε μέση...μόνο τέλος...
Κ όλα αυτά τα δήθεν απαραίτητα πολλές φορές έρχονται στο δρόμο μας...τη στιγμή που δεν θέλουμε να τολμήσουμε να αναλάβουμε ευθύνες...που δεν θέλουμε να σηκωθούμε από τον δικό μας πάτο...σαν να νιώθουμε ανίκανοι να καταφέρουμε το παραμικρό κ κυριώς σα να έχουμε ξεχάσει όλα εκέινα τα βήμματα που περπατώντας μόνοι μας...πετύχαμε να μας φέρουν στο τώρα...στο σήμερα...σα να έχουμε ξεχάσει πως γεννηθήκαμε ικανοί να δούμε τον κόσμο μέσα από τα δικά μας μάτια...να περπατήσουμε μόνοι σηκώνοντας το ανάστημά μας....πως από βρέφη πέσαμε κ σηκωθήκαμε πολλές φορές, νικώντας τους φόβους για να ανακαλύψουμε τον κόσμο...
Κ οι άλλοι...τι ρόλο παίζουν στη ζωή μας;;Γιατί τους μπερδεύουμε στο κάθετί που αφορά τις επιλογές μας;;Που να τους βάλουμε στη ζωή μας κ τί χώρο να τους δώσουμε;;Πόση ανάγκη να τους έχουμε;;;Πως να τους κάνουμε να καταλάβουν όσα εμείς καταλαβαίνουμε;;
Οι άλλοι είναι σημαντικοί...για να μάθουμε, να μοιραστούμε, να χαμογελάσουμε, να πονέσουμε, ναι κ αυτό χρειάζεται...να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε...Οι άλλοι όμως δεν είμαστε εμείς...δεν θα μάθουν ποτέ τι θέλουμε, δεν θα καταλάβουν ποτέ πως νιώθουμε, δεν θα είναι πάντα εκεί...δεν θα μας δώσουν όλα όσα έχουμε υπολογίσει ως ιδανικά στην ζωή μας...Γιατί;;;Γιατί έχουμε τόσες ικανότητες να μπορούμε να κάνουμε πολλά μόνοι μας...με τις δικές μας δυνάμεις..γιατί όλοι είμαστε τόσο μοναδικοί κ τόσο διαφορετικοί που οι άλλοι δεν θα μας αποδεχτούν κ δεν θα μας κατανοήσουν ποτέ 100%...γιατί απλά δε μπορούνε να δουν μέσα από τα μάτια μας...να μιλήσουν με τη φωνή μας, να αντιληφθούν με την σκέψη μας...δεν έχουνε περπατήσει την ίδια διαδρομή..δεν έχουνε τις ίδιες εμπειρίες...τις ίδιες αποτυχίες ή επιτυχίες...
Σας το λέω...είναι πολύ όμορφο να έχουμε γύρω μας ανθρώπους να πιστεύουν σε εμάς κ να πιστεύουμε σε εκείνους...αλλά μη υποτιμάτε ποτέ τη δύναμη που κρύβετε μέσα σας...μην χάσετε ποτέ την ελπίδα κ το χαμόγελό σας γιατί δεν υπάρχει κάποιος να το μοιραστήτε...Μην εξαρτάστε από τους άλλους.....να τους ακούτε, να τους έχετε, να τους αγαπάτε, να τους δίνετε...αλλά ποτέ μην ξεχάσετε ότι μπορείτε να δώσετε κ στον εαυτό σας ένα κομμάτι της ψυχής σας...μην τα χαρίζετε όλα...μην αδιάσετε για να γεμίσετε τις ζωές των άλλων...
Εμείς κ οι άλλοι...χωράμε όλοι μαζί σε μια ψυχή...σε μια διαδρομή...αρκεί να είναι δίκαιη η μοιρασιά...να μην χάσουμε το δρόμο...δίνοντας ή χάνοντας...Το παιχνίδι παίζεται καλύτερα με πολλούς...αρκεί να τηρούνται οι κανόνες...!!!
Είναι αυτές οι φορές που νιώθουμε να έχουμε ανάγκη τους άλλους...Να πάρουμε δύναμη, να πιαστούμε από κάπου κ να πιστέψουμε σε κάτι...Λες κ χρειαζόμαστε τον ήχο μιας φωνής να μας καθοδηγήσει...λες κ χρειαζόμαστε να μας δείξουνε τον κόσμο...λες κ όλα εξαρτώνται από εκείνους...τους άλλους...λες κ ο κόσμος μας είναι τόσο μπερδεμένος...λες κ δεν έχει ούτε αρχή..ούτε μέση...μόνο τέλος...
Κ όλα αυτά τα δήθεν απαραίτητα πολλές φορές έρχονται στο δρόμο μας...τη στιγμή που δεν θέλουμε να τολμήσουμε να αναλάβουμε ευθύνες...που δεν θέλουμε να σηκωθούμε από τον δικό μας πάτο...σαν να νιώθουμε ανίκανοι να καταφέρουμε το παραμικρό κ κυριώς σα να έχουμε ξεχάσει όλα εκέινα τα βήμματα που περπατώντας μόνοι μας...πετύχαμε να μας φέρουν στο τώρα...στο σήμερα...σα να έχουμε ξεχάσει πως γεννηθήκαμε ικανοί να δούμε τον κόσμο μέσα από τα δικά μας μάτια...να περπατήσουμε μόνοι σηκώνοντας το ανάστημά μας....πως από βρέφη πέσαμε κ σηκωθήκαμε πολλές φορές, νικώντας τους φόβους για να ανακαλύψουμε τον κόσμο...
Κ οι άλλοι...τι ρόλο παίζουν στη ζωή μας;;Γιατί τους μπερδεύουμε στο κάθετί που αφορά τις επιλογές μας;;Που να τους βάλουμε στη ζωή μας κ τί χώρο να τους δώσουμε;;Πόση ανάγκη να τους έχουμε;;;Πως να τους κάνουμε να καταλάβουν όσα εμείς καταλαβαίνουμε;;
Οι άλλοι είναι σημαντικοί...για να μάθουμε, να μοιραστούμε, να χαμογελάσουμε, να πονέσουμε, ναι κ αυτό χρειάζεται...να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε...Οι άλλοι όμως δεν είμαστε εμείς...δεν θα μάθουν ποτέ τι θέλουμε, δεν θα καταλάβουν ποτέ πως νιώθουμε, δεν θα είναι πάντα εκεί...δεν θα μας δώσουν όλα όσα έχουμε υπολογίσει ως ιδανικά στην ζωή μας...Γιατί;;;Γιατί έχουμε τόσες ικανότητες να μπορούμε να κάνουμε πολλά μόνοι μας...με τις δικές μας δυνάμεις..γιατί όλοι είμαστε τόσο μοναδικοί κ τόσο διαφορετικοί που οι άλλοι δεν θα μας αποδεχτούν κ δεν θα μας κατανοήσουν ποτέ 100%...γιατί απλά δε μπορούνε να δουν μέσα από τα μάτια μας...να μιλήσουν με τη φωνή μας, να αντιληφθούν με την σκέψη μας...δεν έχουνε περπατήσει την ίδια διαδρομή..δεν έχουνε τις ίδιες εμπειρίες...τις ίδιες αποτυχίες ή επιτυχίες...
Σας το λέω...είναι πολύ όμορφο να έχουμε γύρω μας ανθρώπους να πιστεύουν σε εμάς κ να πιστεύουμε σε εκείνους...αλλά μη υποτιμάτε ποτέ τη δύναμη που κρύβετε μέσα σας...μην χάσετε ποτέ την ελπίδα κ το χαμόγελό σας γιατί δεν υπάρχει κάποιος να το μοιραστήτε...Μην εξαρτάστε από τους άλλους.....να τους ακούτε, να τους έχετε, να τους αγαπάτε, να τους δίνετε...αλλά ποτέ μην ξεχάσετε ότι μπορείτε να δώσετε κ στον εαυτό σας ένα κομμάτι της ψυχής σας...μην τα χαρίζετε όλα...μην αδιάσετε για να γεμίσετε τις ζωές των άλλων...
Εμείς κ οι άλλοι...χωράμε όλοι μαζί σε μια ψυχή...σε μια διαδρομή...αρκεί να είναι δίκαιη η μοιρασιά...να μην χάσουμε το δρόμο...δίνοντας ή χάνοντας...Το παιχνίδι παίζεται καλύτερα με πολλούς...αρκεί να τηρούνται οι κανόνες...!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου