Να λέμε αυτά που νιώθουμε...;;;;
Ολοι πασχίζουμε να έχουμε μία αληθινή ζωή...με όλα τα ιδανικά...ονειρευόμαστε πάντα το τέλειο...το αψεγάδιαστο...κ για να το έχουμε είμαστε ικανοί να θυσιάσουμε τα πάντα...ακόμη κ τον χαρακτήρα μας...ακόμη κ την ψυχή μας...Δημιουργούμε λοιπόν συχνά ένα ασφαλές περιβάλλον...ιδανικά ωραιοποιημένο, ψεύτικο τολμώ να πω πολλές φορές, γεμάτο άμυνες που μας κάνουν να ξεχνάμε όσα μας ενοχλούν, καθώς κ πολλά χαμόγελα σε όσα κάποτε δε θα φανταζόμασταν ότι θα αποδεχόμασταν ως συμπεριφορές κ που θα απορούσαμε αν κάποιος άλλος τα επέτρεπε στην ζωή του...Δημιουργείται λοιπόν απλά μία τρομερή πίεση στον συναισθηματικό μας κόσμο...καταπίεση των αρνητικών συναισθημάτων που αν εκφραστούν θα χαλάσουν την τέλεια εικόνα του κόσμου που φτιάξαμε...μη επιτρέποντας να ζούμε σε κάτι που δεν θα μας άξιζε...φτιάχνουμε ένα ψεύτικο που μας αξίζει...
Από την άλλη υπάρχει κ η τελειομανία που απαιτούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό που επιβάλει να έχουμε τον ιδανικό σύζηγο, σπίτι, παιδί, εργασία, επιλογές....Κάνουμε λοιπόν τα πάντα για να προβάλλουμε όσα μας κάνουν αψεγάδιαστους...με αποτέλεσμα πίσω από τη σκηνή του έργου να μην είμαστε ευτυχισμένοι..ούτε εμείς όυτε οι γύρω μας..κ έτσι κομπλάρουμε σε κάθετι απλό που όμως...δεν πιστεύουμε ότι θα το κάνουμε τέλειο..κ ναι γινόμαστε, αντιδραδραστικοί, επιθετικοί...κ τελικά απομένουμε μόνοι....
Κ στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, της ιδανικής ζωής κ των ιδανικών ανθρώπων....απαγορεύεται να εκφράσουμε αυτά που αληθινά νιώθουμε...Κάποια στιγμη όμως...σαν θύελλα θα τα βρούμε μπροστά μας, πληγώνοντας ανθρώπους με όσα κρύβαμε κ δεν επιτρέπαμε να δούμε ότι μας βασανίζουν, πληγώνοντας τον εαυτό μας γιατί ο κόσμος που φτιάξαμε δεν ήταν τέλειος αλλά πύργος από κόκκους άμμου...Κ τελικά δεν θα καταφέρουμε ποτέ να κρύψουμε όσα δεν μας αρέσουν στον εαυτό μας κ στους άλλους...
Κ αν αυτό δε γίνει κ ζητήσουμε μόνοι μας βοήθεια θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ να μάθουμε να εκφράζουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα, να βλέπουμε την αλήθεια στις συμπεριφορές των άλλων, να μη κρίνουμε, να σεβόμαστε, να μη αυτοτιμωρούμαστε κ να μην εναντιωνόμαστε σε όσους είναι πιο ισσορροπημένοι από εμάς...Εκείνος που θα τολμήσει να τα βάλει με τις αδυναμίες μας κ θα τολμήσει να μας δείξει την κομπλεξαρισμένη κ καλά κρυμμένη πλευρά μας...θα ενεργοποιήσει τόσο τις άμυνές μας, τον εγωισμό, τον θυμό, την απόρριψη...που αν δεν καταφέρει να μας σώσει..θα πνιγεί μαζί μας....
Για να μάθουμε λοιπόν να λέμε όσα νιώθουμε...χρειάζεται να κοιτάξουμε πρώτα δεξιά (Θετικά) μετά αριστερά (Αρνητικά) κ έπειτα να σταθούμε στο κέντρο...χωρίς να γέρνουμε...προς καμία κατεύθυνση....
ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΛΕΩ ΟΣΑ ΝΙΩΘΩ...όταν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει νιώθω, αποδέχομαι, υπολογίζω, ζυγίζω.....Μετά το σκοτάδι είναι το φως....αλλά μετά έρχεται πάλι το σκοτάδι κ μετά πάλι το φως....δε λέω ότι μου έρχεται χωρίς να υπολογίζω τον άλλο, ούτε κρύβομαι...δε φυλακίζω τον εαυτό μου...ούτε τους άλλους.....λέω αυτά που νιώθω;;;;Η ΤΑ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ;;;Τα μοιράζομαι με σκοπό να τα πω ή να βρω λύσεις;;;;Τα λέω στο σωστό χρόνο;;;Η όποτε μου κατέβει;;Θα τα πω έχοντας πρώτος εγώ ισσορροπήσει;;
Να μοιράζεστε αυτά που νιώθετε...χωρίς να σκοτώνεται αυτά που νιώθεται...ή αυτούς που απευθύνεστε....!!!!
Ελευθερία Γκουσμπασανιώτη!!!
Ολοι πασχίζουμε να έχουμε μία αληθινή ζωή...με όλα τα ιδανικά...ονειρευόμαστε πάντα το τέλειο...το αψεγάδιαστο...κ για να το έχουμε είμαστε ικανοί να θυσιάσουμε τα πάντα...ακόμη κ τον χαρακτήρα μας...ακόμη κ την ψυχή μας...Δημιουργούμε λοιπόν συχνά ένα ασφαλές περιβάλλον...ιδανικά ωραιοποιημένο, ψεύτικο τολμώ να πω πολλές φορές, γεμάτο άμυνες που μας κάνουν να ξεχνάμε όσα μας ενοχλούν, καθώς κ πολλά χαμόγελα σε όσα κάποτε δε θα φανταζόμασταν ότι θα αποδεχόμασταν ως συμπεριφορές κ που θα απορούσαμε αν κάποιος άλλος τα επέτρεπε στην ζωή του...Δημιουργείται λοιπόν απλά μία τρομερή πίεση στον συναισθηματικό μας κόσμο...καταπίεση των αρνητικών συναισθημάτων που αν εκφραστούν θα χαλάσουν την τέλεια εικόνα του κόσμου που φτιάξαμε...μη επιτρέποντας να ζούμε σε κάτι που δεν θα μας άξιζε...φτιάχνουμε ένα ψεύτικο που μας αξίζει...
Από την άλλη υπάρχει κ η τελειομανία που απαιτούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό που επιβάλει να έχουμε τον ιδανικό σύζηγο, σπίτι, παιδί, εργασία, επιλογές....Κάνουμε λοιπόν τα πάντα για να προβάλλουμε όσα μας κάνουν αψεγάδιαστους...με αποτέλεσμα πίσω από τη σκηνή του έργου να μην είμαστε ευτυχισμένοι..ούτε εμείς όυτε οι γύρω μας..κ έτσι κομπλάρουμε σε κάθετι απλό που όμως...δεν πιστεύουμε ότι θα το κάνουμε τέλειο..κ ναι γινόμαστε, αντιδραδραστικοί, επιθετικοί...κ τελικά απομένουμε μόνοι....
Κ στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, της ιδανικής ζωής κ των ιδανικών ανθρώπων....απαγορεύεται να εκφράσουμε αυτά που αληθινά νιώθουμε...Κάποια στιγμη όμως...σαν θύελλα θα τα βρούμε μπροστά μας, πληγώνοντας ανθρώπους με όσα κρύβαμε κ δεν επιτρέπαμε να δούμε ότι μας βασανίζουν, πληγώνοντας τον εαυτό μας γιατί ο κόσμος που φτιάξαμε δεν ήταν τέλειος αλλά πύργος από κόκκους άμμου...Κ τελικά δεν θα καταφέρουμε ποτέ να κρύψουμε όσα δεν μας αρέσουν στον εαυτό μας κ στους άλλους...
Κ αν αυτό δε γίνει κ ζητήσουμε μόνοι μας βοήθεια θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ να μάθουμε να εκφράζουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα, να βλέπουμε την αλήθεια στις συμπεριφορές των άλλων, να μη κρίνουμε, να σεβόμαστε, να μη αυτοτιμωρούμαστε κ να μην εναντιωνόμαστε σε όσους είναι πιο ισσορροπημένοι από εμάς...Εκείνος που θα τολμήσει να τα βάλει με τις αδυναμίες μας κ θα τολμήσει να μας δείξει την κομπλεξαρισμένη κ καλά κρυμμένη πλευρά μας...θα ενεργοποιήσει τόσο τις άμυνές μας, τον εγωισμό, τον θυμό, την απόρριψη...που αν δεν καταφέρει να μας σώσει..θα πνιγεί μαζί μας....
Για να μάθουμε λοιπόν να λέμε όσα νιώθουμε...χρειάζεται να κοιτάξουμε πρώτα δεξιά (Θετικά) μετά αριστερά (Αρνητικά) κ έπειτα να σταθούμε στο κέντρο...χωρίς να γέρνουμε...προς καμία κατεύθυνση....
ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΛΕΩ ΟΣΑ ΝΙΩΘΩ...όταν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει νιώθω, αποδέχομαι, υπολογίζω, ζυγίζω.....Μετά το σκοτάδι είναι το φως....αλλά μετά έρχεται πάλι το σκοτάδι κ μετά πάλι το φως....δε λέω ότι μου έρχεται χωρίς να υπολογίζω τον άλλο, ούτε κρύβομαι...δε φυλακίζω τον εαυτό μου...ούτε τους άλλους.....λέω αυτά που νιώθω;;;;Η ΤΑ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ;;;Τα μοιράζομαι με σκοπό να τα πω ή να βρω λύσεις;;;;Τα λέω στο σωστό χρόνο;;;Η όποτε μου κατέβει;;Θα τα πω έχοντας πρώτος εγώ ισσορροπήσει;;
Να μοιράζεστε αυτά που νιώθετε...χωρίς να σκοτώνεται αυτά που νιώθεται...ή αυτούς που απευθύνεστε....!!!!
Ελευθερία Γκουσμπασανιώτη!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου