Να αγαπάς......
Να αγαπάς....να μπορείς, να θέλεις...να νιώθεις, να δίνεις, να δέχεσαι...ααχ η αγάπη είναι τόσα πολλά...που όποιος τολμήσει να εξηγήσει με λόγια θα αποτύχει...Υπάρχει μέτρο στην αγάπη;;Πόσες φορές είπαμε σ αγαπώ;;κ πόσες φορές δεν είχαμε αγαπήσει;;Πόσες φορές αδικηθήκαμε, πληγώσαμε, θυμώσαμε, χαμογελάσαμε στο όνομα της αγάπης;;Πως έχουμε συνδέσει το χαμόγελο, το χτυποκάρδι, τη δύναμη, την ελπίδα, με την αγάπη....Πόσο σπουδαίοι νιώθουμε όταν μας αγαπούν κ πόσο πλούσιοι όταν αγαπάμε;;
Η αγάπη...είναι ο στόχος, ο σκοπός κ το κίνητρο για να απολαύσουμε την ζωή...παρέα με ανθρώπους που θα μοιραστούμε τα πάντα μαζί τους, που θα εμπιστευθούμε, που θα τολμήσουμε...Η αγάπη είναι η θεραπεία των φόβων...το μόνο σκοτάδι που δε φοβόμαστε να μείνουμε μέσα σε αυτό κ να αναζητήσουμε το φως...όσο καιρό κ αν μας πάρει....Η αγάπη είναι το μόνο παραμύθι που ο καθένας το φτιάχνει όπως θέλει κ που κρατάει μια αιωνιότητα...Η αγάπη είναι η μόνη εμμονή της σκέψης που δεν αναρωτιόμαστε αν είναι τρέλα ή ενόχληση, το μόνο πάθος που δεν ελέγχουμε, η πιο γλυκειά ενοχή να τη ζήσουμε χωρίς να χάσουμε στιγμή...η πιο ασφαλής ανασφάλεια....να μην ξέρουμε που θα οδηγηθούμε κ παρόλα αυτά...όσο χαμηλά κ αν βρεθούμε...να νιώθουμε ότι πετάμε...Η αγάπη είναι ροζ, κόκκινη, μαύρη, μπλε, είναι θάλασσα φουρτουνιασμένη κ ουρανός ατελείωτος, είναι λουλούδι που ανθίζει κ αέρας που μας παρασύρει...είναι γέννηση κ θάνατος μαζί...
Σπουδαία μου φαίνεται πως είναι αυτή η αγάπη...πιο σπουδαία από κάθε άνθρωπο που γνώρισα....την θαυμάζω κ την ποθώ...την θέλω για συντροφιά...γιατί ποτέ δεν θα με κάνει να βαρεθώ...απρόβλεπτη, διαφορετική...μα πάντα αγάπη την λένε...είτε πονάει, είτε γελάει, είτε κλαίει, είτε δίνει, είτε παίρνει...κ εγώ δεν ξέρω γιατί...όσα μου παίρνει...τόσα της ζητάω κ άλλα τόσα...κ την θέλω να μπερδεύει το μυαλό μου...τις σκέψεις μου...να με αναστατώνει..να με ταλαιπωρεί...να την φοβάμαι κ να την νιώθω, να την κλέβω, να την διεκδικώ, γιατί κάτι βαθειά μέσα μου λέει πως κρύβει κάτι...κ σα να το βρήκα...είναι αυτό που λέμε...το νόημα της ζωής....
κ ας είμαι τόσο λίγη...κ ας μη μπορώ να αγαπώ για πάντα κ να συγχωρώ....κάποτε θέλω να της μοιάσω κ να καταφέρω να με δέχονται όλοι για τα γέλια κ τα κλάματά μου, για την δοτικότητα κ την ψυχή μου, για τα χάδια κ τις σκέψεις μου, για τα λάθη, τις ανσφάλειες, για τον θυμό μου...για όλα...γιατί κανείς δεν είναι τέλειος...ούτε καν η ΑΓΑΠΗ.....Καλό σας βράδυ!!!
Να αγαπάς....να μπορείς, να θέλεις...να νιώθεις, να δίνεις, να δέχεσαι...ααχ η αγάπη είναι τόσα πολλά...που όποιος τολμήσει να εξηγήσει με λόγια θα αποτύχει...Υπάρχει μέτρο στην αγάπη;;Πόσες φορές είπαμε σ αγαπώ;;κ πόσες φορές δεν είχαμε αγαπήσει;;Πόσες φορές αδικηθήκαμε, πληγώσαμε, θυμώσαμε, χαμογελάσαμε στο όνομα της αγάπης;;Πως έχουμε συνδέσει το χαμόγελο, το χτυποκάρδι, τη δύναμη, την ελπίδα, με την αγάπη....Πόσο σπουδαίοι νιώθουμε όταν μας αγαπούν κ πόσο πλούσιοι όταν αγαπάμε;;
Η αγάπη...είναι ο στόχος, ο σκοπός κ το κίνητρο για να απολαύσουμε την ζωή...παρέα με ανθρώπους που θα μοιραστούμε τα πάντα μαζί τους, που θα εμπιστευθούμε, που θα τολμήσουμε...Η αγάπη είναι η θεραπεία των φόβων...το μόνο σκοτάδι που δε φοβόμαστε να μείνουμε μέσα σε αυτό κ να αναζητήσουμε το φως...όσο καιρό κ αν μας πάρει....Η αγάπη είναι το μόνο παραμύθι που ο καθένας το φτιάχνει όπως θέλει κ που κρατάει μια αιωνιότητα...Η αγάπη είναι η μόνη εμμονή της σκέψης που δεν αναρωτιόμαστε αν είναι τρέλα ή ενόχληση, το μόνο πάθος που δεν ελέγχουμε, η πιο γλυκειά ενοχή να τη ζήσουμε χωρίς να χάσουμε στιγμή...η πιο ασφαλής ανασφάλεια....να μην ξέρουμε που θα οδηγηθούμε κ παρόλα αυτά...όσο χαμηλά κ αν βρεθούμε...να νιώθουμε ότι πετάμε...Η αγάπη είναι ροζ, κόκκινη, μαύρη, μπλε, είναι θάλασσα φουρτουνιασμένη κ ουρανός ατελείωτος, είναι λουλούδι που ανθίζει κ αέρας που μας παρασύρει...είναι γέννηση κ θάνατος μαζί...
Σπουδαία μου φαίνεται πως είναι αυτή η αγάπη...πιο σπουδαία από κάθε άνθρωπο που γνώρισα....την θαυμάζω κ την ποθώ...την θέλω για συντροφιά...γιατί ποτέ δεν θα με κάνει να βαρεθώ...απρόβλεπτη, διαφορετική...μα πάντα αγάπη την λένε...είτε πονάει, είτε γελάει, είτε κλαίει, είτε δίνει, είτε παίρνει...κ εγώ δεν ξέρω γιατί...όσα μου παίρνει...τόσα της ζητάω κ άλλα τόσα...κ την θέλω να μπερδεύει το μυαλό μου...τις σκέψεις μου...να με αναστατώνει..να με ταλαιπωρεί...να την φοβάμαι κ να την νιώθω, να την κλέβω, να την διεκδικώ, γιατί κάτι βαθειά μέσα μου λέει πως κρύβει κάτι...κ σα να το βρήκα...είναι αυτό που λέμε...το νόημα της ζωής....
κ ας είμαι τόσο λίγη...κ ας μη μπορώ να αγαπώ για πάντα κ να συγχωρώ....κάποτε θέλω να της μοιάσω κ να καταφέρω να με δέχονται όλοι για τα γέλια κ τα κλάματά μου, για την δοτικότητα κ την ψυχή μου, για τα χάδια κ τις σκέψεις μου, για τα λάθη, τις ανσφάλειες, για τον θυμό μου...για όλα...γιατί κανείς δεν είναι τέλειος...ούτε καν η ΑΓΑΠΗ.....Καλό σας βράδυ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου