Παιχνίδια του μυαλού......
Πόσες φορές έχει χρειαστεί να μηδενίσουμε κ να αρχίσουμε από την αρχή;;Πόσες φορές έχει χρειαστεί να σηκωθούμε από ένα πέσιμο που φαινόταν μόνιμο κ αδιανόητο να αλλάξει;;Πόσες φορές νιώσαμε πως χάσαμε την δύναμη..πόσες φορές χάσαμε τον εαυτό μας κ τα όνειρά μας;;;Κ μέσα σε όλη αυτή την μαυρίλα...μέσα σε όλο αυτό το χάος αρνητικών σκέψεων κ συναισθημάτων...μέσα στις απώλειες...φυσικές ή ψυχικές....εμείς δεν το βάλαμε κάτω κ αγωνιστήκαμε...να κάνουμε εκείνα τα μικρά βηματάκια...που θα μας οδηγούσαν στο φως...που θα άφηναν μια για πάντα πίσω κάθε σκοτεινή πληγή....που έπρεπε να γιατρευτεί...
Κ ήρθε η ώρα να χαμογελάσουμε...υποκριτικά ίσως στην αρχή...για να δείξουμε στον εαυτό μας κ στους άλλους ότι προσπαθούμε...ήρθε η ώρα να επιβάλουμε μια αμνησία...που θα μας βοηθήσει να ξεχάσουμε...να μηδενίσουμε...η ώρα να αρνηθούμε...να αμυνθούμε...Η ώρα να πάμε μόνο μπροστά....Μα όχι με την άμυνα δε μπορείς να νικήσεις...μπορείς να εξαντλήσεις τον αντίπαλο...μπορείς να τον κουράσεις..μα όχι να τον νικήσεις....μπορείς να μην χτυπήσεις άλλο κ να μην πονέσεις...όμως να νικήσεις δε μπορείς...για να νικήσεις χρειάζεται να αντιμετωπίσεις τον άλλο στην μάχη...κ πως να γίνει αυτό...όταν ο άλλος τις περισσότερες φορές είσαι εσύ;;;Πώς να νικήσεις τον εαυτό σου;;;Τις σκέψεις κ τα συναισθήματά σου;;Τους φόβους κ τις ενοχές σου;;;Πως να νικήσεις το κενό;;Την απώλεια;;;Την αποτυχία;;;
Κ όμως καμιά φορά νιώθουμε ότι με την άμυνα νικούμε....νιώθουμε περήφανοι...νιώθουμε ότι σηκωθήκαμε...νιώθουμε δυνατοί...γιατί ξεχάσαμε..γιατί δεν πονάμε πλέον...γιατί δεν βλέπουμε κάθε βράδυ τον ίδιο εφιάλτη...γιατί πηγαίνουμε στην δουλειά...χαμογελάμε ξανά..κάνουμε σχέσεις...Ξαφνικά νιώθουμε ότι τα βρήκαμε με τον αντίπαλο...νιώθουμε πως είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο..πως αγαπιόμαστε...με αυτόν..τον εαυτό μας....χα χα χα χα....γελάω.....γελάω κ θα είστε τυχεροί αν καταφέρετε κ εσείς να γελάσετε όταν καταλάβετε πως ο αντίπαλος είναι εκεί..πάντα εκεί κ παραμονεύει...μα δεν είναι για γέλια...ακόμη κ αυτό το γέλιο είναι άρνηση...είναι φόβος...είναι απογοήτευση...
Αρκεί μια στιγμή...μια τόσο δα στιγμούλα...να ξυπνήσει τις μνήμες...Αρκεί μια στιγμή να σε γυρίσει πίσω..σε όσα αγωνίστηκες να ξεχάσεις...Ενας άνθρωπος, ένα συμβάν, μία εικόνα, ένα όνειρο...μία κατάσταση που βρέθηκε στο δρόμο σου από το πουθενά...για να καταλάβεις πως όσο εσύ αντιδρούσες στην αποδοχή κ επέβαλλες στον εαυτό σου να ξεχάσει....τόσο έχανες χρόνο...τον χρόνο της νίκης...γιατί χρειάζονται πολλές στιγμές..θέληση κ δύναμη...για να πάς μπροστά...όχι ξεχνώντας...αλλά ενώ θυμάσαι....Εγώ προχωράω παρέα με τις μνήμες μου...Δεν ξεχνώ...ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ.....Εσείς;;
ΥΣ.
Όποιος πραγματικά κατανοήσει το νόημα αυτού του άρθρου...δεν θα περιμένει άλλο...θα τολμήσει τώρα κιόλας να ζητήσει βοήθεια...θα γυρίσει πίσω κ θα αντιμετωπίσει...Δεν είναι εύκολο...δεν είναι ευχάριστο...είναι όμως απαραίτητο για να ζήσουμε μία ποιοτική ζωή..Οπως καταλάβατε..μετά από αρκετό καιρό απουσίας έχω επιστρέψει εδώ στο σπίτι μου..στην αγαπημενή μου ομάδα...Καλό βράδυ Eleftheria Gousbasanioti
Πόσες φορές έχει χρειαστεί να μηδενίσουμε κ να αρχίσουμε από την αρχή;;Πόσες φορές έχει χρειαστεί να σηκωθούμε από ένα πέσιμο που φαινόταν μόνιμο κ αδιανόητο να αλλάξει;;Πόσες φορές νιώσαμε πως χάσαμε την δύναμη..πόσες φορές χάσαμε τον εαυτό μας κ τα όνειρά μας;;;Κ μέσα σε όλη αυτή την μαυρίλα...μέσα σε όλο αυτό το χάος αρνητικών σκέψεων κ συναισθημάτων...μέσα στις απώλειες...φυσικές ή ψυχικές....εμείς δεν το βάλαμε κάτω κ αγωνιστήκαμε...να κάνουμε εκείνα τα μικρά βηματάκια...που θα μας οδηγούσαν στο φως...που θα άφηναν μια για πάντα πίσω κάθε σκοτεινή πληγή....που έπρεπε να γιατρευτεί...
Κ ήρθε η ώρα να χαμογελάσουμε...υποκριτικά ίσως στην αρχή...για να δείξουμε στον εαυτό μας κ στους άλλους ότι προσπαθούμε...ήρθε η ώρα να επιβάλουμε μια αμνησία...που θα μας βοηθήσει να ξεχάσουμε...να μηδενίσουμε...η ώρα να αρνηθούμε...να αμυνθούμε...Η ώρα να πάμε μόνο μπροστά....Μα όχι με την άμυνα δε μπορείς να νικήσεις...μπορείς να εξαντλήσεις τον αντίπαλο...μπορείς να τον κουράσεις..μα όχι να τον νικήσεις....μπορείς να μην χτυπήσεις άλλο κ να μην πονέσεις...όμως να νικήσεις δε μπορείς...για να νικήσεις χρειάζεται να αντιμετωπίσεις τον άλλο στην μάχη...κ πως να γίνει αυτό...όταν ο άλλος τις περισσότερες φορές είσαι εσύ;;;Πώς να νικήσεις τον εαυτό σου;;;Τις σκέψεις κ τα συναισθήματά σου;;Τους φόβους κ τις ενοχές σου;;;Πως να νικήσεις το κενό;;Την απώλεια;;;Την αποτυχία;;;
Κ όμως καμιά φορά νιώθουμε ότι με την άμυνα νικούμε....νιώθουμε περήφανοι...νιώθουμε ότι σηκωθήκαμε...νιώθουμε δυνατοί...γιατί ξεχάσαμε..γιατί δεν πονάμε πλέον...γιατί δεν βλέπουμε κάθε βράδυ τον ίδιο εφιάλτη...γιατί πηγαίνουμε στην δουλειά...χαμογελάμε ξανά..κάνουμε σχέσεις...Ξαφνικά νιώθουμε ότι τα βρήκαμε με τον αντίπαλο...νιώθουμε πως είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο..πως αγαπιόμαστε...με αυτόν..τον εαυτό μας....χα χα χα χα....γελάω.....γελάω κ θα είστε τυχεροί αν καταφέρετε κ εσείς να γελάσετε όταν καταλάβετε πως ο αντίπαλος είναι εκεί..πάντα εκεί κ παραμονεύει...μα δεν είναι για γέλια...ακόμη κ αυτό το γέλιο είναι άρνηση...είναι φόβος...είναι απογοήτευση...
Αρκεί μια στιγμή...μια τόσο δα στιγμούλα...να ξυπνήσει τις μνήμες...Αρκεί μια στιγμή να σε γυρίσει πίσω..σε όσα αγωνίστηκες να ξεχάσεις...Ενας άνθρωπος, ένα συμβάν, μία εικόνα, ένα όνειρο...μία κατάσταση που βρέθηκε στο δρόμο σου από το πουθενά...για να καταλάβεις πως όσο εσύ αντιδρούσες στην αποδοχή κ επέβαλλες στον εαυτό σου να ξεχάσει....τόσο έχανες χρόνο...τον χρόνο της νίκης...γιατί χρειάζονται πολλές στιγμές..θέληση κ δύναμη...για να πάς μπροστά...όχι ξεχνώντας...αλλά ενώ θυμάσαι....Εγώ προχωράω παρέα με τις μνήμες μου...Δεν ξεχνώ...ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ.....Εσείς;;
ΥΣ.
Όποιος πραγματικά κατανοήσει το νόημα αυτού του άρθρου...δεν θα περιμένει άλλο...θα τολμήσει τώρα κιόλας να ζητήσει βοήθεια...θα γυρίσει πίσω κ θα αντιμετωπίσει...Δεν είναι εύκολο...δεν είναι ευχάριστο...είναι όμως απαραίτητο για να ζήσουμε μία ποιοτική ζωή..Οπως καταλάβατε..μετά από αρκετό καιρό απουσίας έχω επιστρέψει εδώ στο σπίτι μου..στην αγαπημενή μου ομάδα...Καλό βράδυ Eleftheria Gousbasanioti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου